လွဴကထိန္ သကၤန္းႏွင့္ မဂ္လမ္းကိုရြယ္ တရားေတာ္ ကို ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာဆရာေတာ္ဘုရား သည္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာေဗာဓိေက်ာင္းဘံုကထိန္ပြဲ၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္.
ေဟာၾကားေသာေနရာ။ ။ေက်းဇူးရွင္ ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ရန္ကုန္တုိင္း၊ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာက္ကုန္း၊ မဟာေဗာဓိ ေက်ာင္းတုိက္တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ဒုတိယအႀကိမ္ ဘံုကထိန္သကၤန္း ဆက္ကပ္ပြဲ၌ ´´လွဴကထိန္ သကၤန္းႏွင့္ မဂ္လမ္းကိုရြယ္´´ တရားေတာ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မႏၲေလးအသင္း၏ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္အရ ၁၃၄၂ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၂) ရက္ (၉-၁၁-၁၉၈၀) ေန႔တြင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ထူးျခားေသာ တရားေတာ္။ ။ ကထိန္သကၤန္း ဆက္ကပ္ပြဲတိုင္း၌ ဘဒၵ၀ဂၢီ ညီေနာင္သံုးက်ိတ္ တရားေတာ္ ကို ၾကားနာၾက ရသည္သာ မ်ားပါသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဤတရားေတာ္မွာ တစ္မူထူးျခားသည္ဟု ဆုိရပါမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ၾကားေနက် နာေနက် ကထိန္တရားေတာ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကထိန္သကၤန္း၊ မိုးေပၚက်သကၤန္း၊မသိုးသကၤန္း စသည့္ အေခၚအေ၀ၚမ်ားမွစ၍ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ရွင္းလင္းေဟာၾကားထားရံုမွ်မက ကထိန္ အလွဴႏွင့္ အျခားေသာအလွဴတိ႔ု၏ ျခားနားပံု စသည္တို႔ကို သဘာ၀က်က် ရွင္းလင္းေဖာ္ျပ ထားေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္သားဖြယ္ အခ်က္မ်ား။ ။ဉတ္သကၤန္းဟူသည္မွာ မည္သည့္သကၤန္းကို ေခၚေၾကာင္း၊ ကထိန္ကိုမည္သူကခင္းေၾကာင္း၊ ကမၼ၀ါစာ၏အဓိပၸါယ္၊ ကထိန္းခင္းထိုက္သူ ရဟန္းေတာ္၌ ျပည့္စံု ရမည့္ အဂၤါရပ္မ်ား၊ ကထိန္ ခင္းပံုခင္းနည္္း စသည္တို႕ကို ရွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကား ေတာ္မူပါသည္။
ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းရျခင္း၏ ထူးျခားခ်က္မ်ား၊ သံဃိကဒါန (၇) မ်ဳိး၊ သံဃာအား လွဴဒါန္းရျခင္း အက်ဳိးႀကီးမားပံု၊ ဥပါဒါန္အစြဲကင္းသည့္ဒါန ကထိန္ခင္းခြင့္ျပဳရသည့္အေၾကာင္း အရင္း စသည္တို႕ကို အေသးစိတ္ မွတ္သားၾကရပါသည္။
အားေကာင္းသည့္ေစတနာ။ ။ေစတနာအားေကာင္းသည့္အတြက္ ႀကီးမားေသာအက်ဳိး ေက်းဖူးမ်ားကို ရရွိႏုိင္သည္ကို သဘာ၀က်က် ေဟာၾကာထားသည့္အျပင္ ထပ္ဆင့္ အက်ဳိးမ်ား ကိုလည္း ရရွိႏုိင္ေၾကာင္း ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။
မွန္ကန္သည့္ ဥိးတည္ခ်က္ ။ ။ ဒါနကုသိုလ္အစရွိသည့္ ကုသိုလ္တရားမ်ား အားထုတ္သည့္အခါ ထားရမည့္ ဦးတည္ခ်က္ကုိလည္း ပီျပင္စြာ ညႊန္ျပထားပါသည္။ ဦးတည္ခ်က္မွန္ကန္သျဖင့္ ေလာကီ ေလာကုတ္ အက်ဳိးနွစ္မ်ဳိးလံုး ရရွိသည့္ သာဓကကိုလည္း ထုတ္ျပထားသည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္။ ။စာရႈသူတို႔သည္ ဤထူးျခားသည့္ တရားေတာ္ကိုဖတ္ၾကားမွတ္သားျပီး ``ခ်မ္းေျမ႕ေစေၾကာင္း မဂၢင္လမ္းေၾကာင္းေပးသို႔ ေကာင္းမြန္စြာ ေရာက္ရွိၾကေစရန္´´ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ား ခ်မ္းေျမ႕ရိ္ပ္သာ ေ၀ယ်ာ၀စၥ အဖြဲ႕က ထားရွိပါသည္။ (၂၅-၅-၁၉၈၂)။
လွဴကထိန္သကၤန္း ႏွင့္ မဂ္လမ္းကုိရြယ္
နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ
ကထိန္ ။ ။ဒီေန႔ဟာ ဒီမဟာေဗာဓိေက်ာင္းတိုက္မွာ ပုရိမ၀ါမွ ထေတာ္မူၾကတဲ့ ပုရိမ၀ါ ကၽြတ္ေတာ မူၾကတဲ့ သံဃေတာ္မ်ားကို ကထိန္ခင္းဖို႔ရာ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းရတဲ့ေန႔ ျဖစ္တယ္။ ကထိန္ ဆိုတာ ကထိန္ခင္းျခင္းေၾကာင့္ ရတဲ့အက်ဳိးငါးပါးကိ ခိုင္ၿမဲေအာင္ ျပဳတတ္လို႔ ကထိန္ေခၚရေၾကာင္း က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ဖြင့္ျပၾကပါတယ္။ စင္စစ္ေတာ့ ကထိန္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားခြင့္ျပဳ ပညတ္ေတာ္ မူထားခဲ့တဲ့ သံဃ ကိစၥ သံဃာ့လုပ္ငန္တစ္ခုကို ေခၚေ၀ၚထားတဲ့ နာမည္ ပညတ္တစ္ခုမွ်ပါပဲ။ နာမည္မွာ အဓိပၸါယ္ရွာလို႔ အက်ဳိးသိပ္မ်ားလွပါဘူး...
ကထိန္သကၤန္း ။ ။ကထိန္ခင္းဖို႔ သကၤန္းကို ကထိန္းသကၤန္းလု႔ိေခၚပါတယ္။ ကထိန္လ်ာ သကၤန္း ဆိုလွ်င္လဲ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုရားျဖစ္မည့္ပုဂၢိဳလ္ကို ဘုရားေလာင္းလ်ာလို႔ေခၚသလို ကထိန္ခင္းမည့္ သကၤန္းကို ကထိန္လ်ာသကၤန္းလို႔ ေခၚတာပါပဲ၊ ပါဠိလို ကထိနဒုႆ = ကထိနစီ၀ရ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီကထိန္သကၤန္းကို ဒါယကာတစ္ဦးတည္းက မဟုတ္ဘဲ အမ်ားစုေပါင္း လွဴၾကလွ်င္ ေတာ့ ``ဘုံကထိန္လ်ာ သကၤန္း´´ ေခၚၾကရျပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔႔ဒီမဟာေဗာဓိေက်ာင္းမွာ လွဴဒါန္းတဲ့ ကထိန္သကၤန္းဟာ မႏၲေလးအသင္းက ဦးေဆာင္ျပီး ေစတနာ ရွင္မ်ား စုေပါင္းလွဴဒါန္းတာ ျဖစ္လို႔ ဘံုကထိန္လ်ာ သကၤန္းပါပဲ။
မိုေပၚက် သကၤန္း ။ ။ဒီကထိန္သကၤန္းဟာ သံဃာေတာ္ တစ္ပါးပါးက ႏႈတ္ျမြက္ေျပာဆိုၿပီး အလွဴခံလို႔ လွဴတဲ့ သကၤန္းမဟုတ္ရပါဘူး။ အရိပ္အျမြက္ေလးေတာင္မွ ကထိန္သကၤန္းလွဴဖို႔ မေျပာရပါဘူး။ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား သူ႔အလိုေလ်ာက္ သဒၶါတရားေပါက္ၿပီး လွဴတဲ့ သကၤန္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါကိုပဲ မိုးေပၚက်သကၤန္း လို႔ေခၚပါတယ္။ သံဃာတစ္ပါးပါးက တစ္နည္း နည္းနဲ႕ အလွဴခံလို႔ လွဴဒါန္းတဲ့သကၤန္းနဲ႕ ကထိန္ခင္းလွ်င္ ကထိန္ မေျမာက္ပါဘူး။
မသိုးသကန္း ။ ။ၿပီးေတာ့ သုိးတဲ့သကၤန္းနဲ႕ ကထိန္ခင္းလွ်င္လည္း ကထိန္မေျမာက္ပါဘူး။ သိုးတဲ့သကၤန္းဆိုတာ ကထိန္ဒါယကာက ကထိန္သကၤန္းကို လွဴတဲ့ေန႔မွာ ကထိန္မခင္းဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔မွ ကထိန္ခင္းရင္ တစ္ညလြန္သြားတဲ့အတြက္ အဲဒိကထိန္သကၤန္းကို သိုးတဲ့သကၤန္း လို႔ ေခၚရပါတယ္။ လွဴတဲ့ေန႔မွာပဲ ကထိန္ခင္းလွ်င္ အဲဒိသကၤန္းကို မသိုးသကၤန္းလို႔ ေခၚရပါတယ္။ မသိုးသကၤန္းနဲ႕သာ ကထိန္ခင္းရပါတယ္။
ဉတ္ သကၤန္း ။ ။ အဲဒိသကၤန္းကေတာ့ သကၤန္းသံုးထည္ထဲက တစ္ထည္ထည္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ႏွစ္ထပ္ သကၤန္းႀကီး၊ ဧကသီ သုိ႔မဟုတ္ သင္းပိုင္ တစ္ထည္ထည္ျဖစ္ရပါတယ္။ သံုးထည္လံုးနဲ႕ ကထိန္ခင္းရတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သံုးထည္ထဲက တစ္ထည္ထည္နဲ႕သာ ခင္းရပါတယ္။
ကထိန္သကၤန္းကို ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ ရဟန္းအား ေပးတ့ဲအခါမွာ ဉတၱိဒုတယကမၼ၀ါစာ ဖတ္ျပီး ေပးရတာျဖစ္ေတာ့ ကထိန္သကၤန္းကို ဉတ္ သကၤန္းႀကီး လို႔လဲ သာသနာေ၀ါဟာရ တြင္ေနပါတယ္။
ဉတ္သကၤန္းႀကီးလို႔ ေခၚၾကေတာ့ တခ်ဳိ႕က ကထိန္ခင္းတာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးနဲ႕မွ ခင္းလို႔ရတယ္ လို႔ ထင္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ဧကသီနဲ႕လည္းခင္းလုိ႔ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဧကသီတို႔၊ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကိးတို႔ မလွဴႏုိင္တဲ့ ကထိန္ဒါယကာဟာ သင္းပိုင္ တစ္ထည္ လွဴလွ်င္လည္းပဲ ကထိန္သကၤန္းအလွဴ ေျမာက္ေတာ့တာပဲ။ သင္းပုိ္င္လည္းဉတ္သကၤန္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဧကသီလည္း ဉတ္သကၤန္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။
ေရွးက သကၤန္းစကို လွဴၾကသည္။ ။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္တုန္းကေတာ့ ယခုေခတ္လို ခ်ဳပ္ၿပီးသား သကၤန္းေတာင္ မလွဴၾကပါဘူး။ သကၤန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ပိတ္စပဲ လွဴၾကပါတယ္၊ အဒီပိတ္စကိုမွ ေလွ်ာ္ဖြတ္ ခ်ဳပ္ ဆိုးၿပီး ကထိန္ခင္းၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္းခင္းထိုက္တဲ့ ရဟန္းရဲ႕ အဂၤါထဲမွာ ေလွ်ာ္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ဆိုးျခင္း စတဲ့ ေရွးဦးျပဳဖြယ္= ပုပၸကရဏ မ်ားကို နားလည္ ရမယ္ဆိုတ့ဲ အခ်က္ပါေနတာပါပဲ။
ယခုေခတ္မွာေတာ့ ခ်ဳပ္ၿပီးသား သကၤန္းကိုသာ လွဴၾကတာျဖစ္လို႔ ပုပၸကရဏ ၇ ခ်က္ထဲက ကပၸဗိႏၵဳ ထိုးတာေလာက္ကို နားလည္လွ်င္လည္းပဲ လံုေလာက္ၿပီလို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။
ဘယ္သူကထိန္ခင္းသလဲ။ ။`ကၽြန္ေတာ္တို႔ (ကၽြန္မတုိ႔) ဒီႏွစ္ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္ခင္း ၾကမယ္´ လို႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါယိကာ ဒါယိကာမ ေတြဟာ သံဃာမဟုတ္လို႔ ကထိန္မခင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကထိန္ခင္းဖို႔ သကၤန္းလွဴရံုပဲ လွဴႏိုင္ၾကပါတယ္။ သံဃာေတာ္ကသာ ကထိန္ခင္း ႏိုင္ပါတယ္။
ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းသူက သံဃာကို လွဴဒါန္းရပါတယ္။ သံဃာေတာ္ထဲက မိမိ ႀကည္ညိဳရာ တစ္ပါးပါးကို ျဖစ္ေစ၊ ဆရာေတာ္ကို ျဖစ္ေစ ေရြးခ်ယ္အာရံုျပဳၿပီး ပုဂၢိဳလ္ကို ရည္ရြယ္ မလွဴရပါဘူး၊ ပုဂၢိဳလ္ကို ရည္ရြယ္လွဴတဲ့ ပုဂၢိလိက သကၤန္းနဲ႕ ကထိန္မခင္းရပါဘူး၊ သံဃာကို ရည္ရြယ္ၿပီး လွဴတဲ့ သံဃိက သကၤန္းနဲ႕သာ ကထိန္ခင္းရပါတယ္။ သံဃာကမွ အဲဒိသကၤန္းနဲ႕ ကထိန္ခင္းဖို႔ရာ ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး အဲဒိ ကထိန္သကၤန္း ကို ေပးရပါတယ္။ ဒီလို ရဟန္းအား သကၤန္းေပးတဲ့အခါ သိမ္ထဲမွာ သံဃာ အညီအညြတ္ စည္းေ၀းၿပီး `ဉတၱိဒုတိယ ကမၼ၀ါစာ´ ရြတ္ဖတ္ၿပီး ေပးရပါတယ္။
ကမၼ၀ါစာ ဆိုတာ ဉတၱိဒုတိယ ကမၼ၀ါစာ ဉတ္တစ္ႀကိမ္ ကမၼ၀ါစာ တစ္ႀကိမ္ ရြတ္ဖတ္တာကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဉတ္ ဆိုတာက `သံဃာေတာ္ဟာ ယခု သံဃာ့ကိစၥကို ျပဳၾကပါမယ္´လို႔ေၾကညာတဲ့ ေၾကညာခ်က္ပါပဲ။ ကမၼ၀ါစာ ဆိုတာကေတာ့ အဆိုျပဳ တင္ျပခက္နဲ႕ အတည္ျပဳခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ``သံဃာက ဒီကိစၥ ဒီကံကို ဒီလိုျပဳလုပ္ပါတယ္။ သေဘာတူၾကပါသလား။ သေဘာမတူလွ်င္ ေျပာေတာ္မူၾကပါ။ သေဘာတူလွ်င္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူၾကပါ´´ လို႔ အဆိုျပဳရ တင္ျပရပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားအထဲက မည္သူမွ် တစ္စံုတရာမေျပာဆိုဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကလွ်င္ အဲဒိသံဃ ကိစၥ သံဃကံကို အားလံုး သေဘာတူတယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒိေတာ့မွ ဒီကံ ဒီကိစၥ အတည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစရပါတယ္။
အဲဒီလို ကထိန္ခင္းထုိက္တဲ့ရဟန္းဟာ ဉတၱိဒုတိယကမၼ၀ါစာ နဲ႕ ကထိန္သကၤန္း ေပးၿပီး တဲ့ေနာက္ ဒီရဟန္းေတာ္က ကထိန္ခင္းရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကထိနတၳာရာရဟ = ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ရဟန္း ဆိုတာကို အနည္းငယ္ သိထားလွ်င္ ေကာင္းပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္တုိင္း ကထိန္ခင္းထုိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကထိန္ ခင္းထို္က္တဲ့ ရဟန္း၊ ကထိန္မခင္းထို္က္တဲ့ရဟန္းလို႔ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ရဟန္း။ ။ ကထိန္ခင္းထုိက္တဲ့ ရဟန္းမွာ ျပည့္စံုရတဲ့ အဂၤါက (၁) ကထိန္ခင္းရာေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ပုရိမ ၀ါဆိုၿပီး ၀ါမက်ဳိး ၀ါမျပတ္ဘဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ပုရိမ၀ါ ကၽြတ္ရျခင္း အဂၤါတစ္ပါး၊ (၂) ကထိန္ခင္းျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္အလက္မ်ားကို သိနားလည္ရျခင္း အဂၤါ တစ္ပါး အဲဒီႏွစ္ပါးပါပဲ။
အဲဒိ အဂၤါႏွစ္ပါးအနက္က နံပါတ္တစ္အဂၤါနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းရွင္းရလွ်င္ေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ ၀ါဆိုလွ်င္ ပထမ၀ါ (ပုရိမ) ၀ါဆိုတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒိရဟန္းေတာ္ဟာ သီခ်င္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ၀ါကၽြတ္ပါတယ္။ ဒီရဟန္းေတာ္ကို ပုရိမ၀ါ ကၽြတ္တဲ့ရဟန္း လို႔ေခၚပါတယ္။
၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔က်မွ ၀ါဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒုတိယ၀ါပစၧိမ၀ါ ဆိုတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔က်မွ ၀ါကၽြတ္ပါတယ္။ ဒီရဟန္းေတာ္ကို ပစၧိမ၀ါ ကၽြတ္တဲ့ ရဟန္းလို႔ ဆိုလိုပါတယ္..
ဒီရဟန္းႏွစ္မ်ဳိးအနက္က ပုရိမ၀ါကၽြတ္တဲ့ ရဟန္းသာလွ်င္ ကထိန္ခင္းထုိက္တဲ့ ရဟန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပစၧိမ၀ါကၽြတ္တဲ့ရဟန္းဟာ ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ ရဟန္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ပုရိမ၀ါပင္ ဆိုေသာ္လည္း ၀ါတြင္းမွာ မိမိ၀ါဆိုရာ ေက်ာင္းမွ (၇) ရက္လြန္ေအာင္ ထြက္ခြာေနလို႔ ၀ါက်ဳိး ၀ါျပတ္တဲ့ ရဟန္းလည္းပဲ ကထိန္ခင္းထိုက္တဲ့ရဟန္း မဟုတ္ပါဘူး။
နံပါတ္(၂) အဂၤါ အရ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းဟာ ကထိန္နဲ႕ ပက္သက္လို႔ ကထိန္လ်ာ သကၤန္းစကုိ ေလွ်ာ္ျခင္း အခန္းစီစဥ္ျခင္း ျဖတ္ျခင္း တည္းအပ္ႏွင့္ ဖြဲ႕တြယ္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း ဆိုးျခင္း ကပၸဗိႏၵဳ ထိုးျခင္း စတဲ့ ေရွးဥိီးျပဳဖြယ္(ပုပၸကရဏ) ခုႏွစ္ပါးကို နားလည္ထား ရပါတယ္၊ သကၤန္း ပစၥဳဒိၶရ္ ျပဳပုံ၊ သကၤန္း အဓိဌာန္တင္ပံု ကထိန္ခင္းပံု၊ ကထိန္ႏုတ္ျခင္း ရွစ္မ်ဳိး၊ ပလိေဗာဓ ႏွစ္မ်ဳိး၊ ကထိန္ပ်က္ျပယ္ပံုနဲ႕ ကထိန္ရဲ႕အက်ဳိးအာနိသင္ တို႔ကိုလည္း နားလည္ထား ရပါတယ္။
အဲဒိ အဂၤါေတြနဲ႕လည္း ျပည့္စုံတယ္၊ သကၤန္းလဲ ႏြမ္းပါးတဲ့ရဟန္းကို သံဃာက ေရြးခ်ယ္ၿပီး ကထိန္သကၤန္းေပးရပါတယ္။ သကၤန္းႏြမ္းပါးတဲ့ ရဟန္းေတြ မ်ားေနလွ်င္ အႀကီးဆံုး မေထရ္ကို ေပးရပါတယ္။ သံဃာအားလံုး သကၤန္းျပည့္စံုေနၾကလွ်င္ ဒီေက်ာင္းတိုက္ထဲက အႀကီးဆံုး မေထရ္ကို ေပးရပါတယ္။ ကထိန္သကၤန္းေပးတာကေတာ့ ကမၼ၀ါစာဖတ္ၿပီး ေပးရတာျဖစ္လို႔ သိမ္ထဲမွာပဲ ေပးရပါတယ္။ ခင္းတာကေတာ့ ဒီေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ သင့္ေလွ်ာ္သည့္ ဘယ္ေနရာ မဆို ခင္းႏိုင္ပါတယ္။
ကထိန္ခင္းပံု ။ ။ ကထိန္နဲ႕ပတ္သက္လို႕ ကထိန္ခင္းပံုအစီအစဥ္ကို ၀ိနည္း က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
၁။ ေရွးဦးစြာ ကထိန္ဒကာမ်ားလွဴတဲ့ ကထိန္သကၤန္းကို သံဃာက ခံယူရပါတယ္။
၂။ သံဃာက ကထိနတၧာရာရဟ = ကထိန္ခင္းထုိက္တဲ့ ရဟန္း ကို ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။
၃။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ အဲဒိရဟန္းကို သံဃာက သိမ္ထဲမွာ ဉတၱိဒုတိယ ကမၼ၀ါစာ နဲ႕ ကထိန္သကၤန္းေပးရပါတယ္။
၄။ ကထိန္သကၤန္းရၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီ ရဟန္းက မိမိမွာ မူလက တိစီ၀ရိတ္ အဓိဌာန္တင္ထားတဲ့ သကၤန္းကို အဓိဌာန္ခ်ရ အဓိဌာန္ ရုပ္သိမ္းရပါတယ္။ ၀ိနည္းစကားအရ ပစၥဳဒိၶိရ္ ျပဳတယ္လို႔လဲ သံုးႏႈန္းပါတယ္။ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီးနဲ႕ ကထိန္ခင္းျဖစ္မယ္ဆိုလွ်င္ ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီအေဟာင္းကုိ အဓိဌာန္ခ်၊ ဧကသီနဲ႕ခင္းမွာဆုိလွ်င္ ဧကသီကို သကၤန္းအေဟာင္းကိုအဓိဌာန္ခ်၊ သင္းပိုင္ႏွင့္ လည္း ထို႔နည္းတူစြာပင္။
၅။ သကၤန္းအေဟာင္းကို အဓိဌာန္ခ်၊ ပစၥဳဒၶိရ္ ျပဳၿပီးတဲ့အခါမွာ ကထိန္ခင္းမည့္ သကၤန္းအသစ္ကို ကပၸဗိႏၵဳထိုးရပါတယ္။ ကပၸဗိႏၵဳဆိုတာ သကၤန္းေထာင့္မွာ အညိဳေရာင္ျဖစ္ေစ၊ရႊံ႕ေရာင္ျဖစ္ေစ၊ အနက္ေရာင္ျဖစ္ေစ အစက္အေပ်ာက္ေလးတစ္ခု ထိုးရ ေရးရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕သံုးခုထိုးတတ္ ၾက ပါတယ္။ သံုးခုမလိုပါဘူး တစ္ခုပဲ ထိုးရပါတယ္။
၆။ ကပၸဗိႏၵဳ ထိုးၿပီးေတာ့ အဲဒိသကၤန္အသစ္ကို ဒုကုဋ္ သကၤန္းႀကီးျဖစ္လွ်င္ ``ဣမံ သံဃာဋိ အဓိ႒ာမိ´´ ဧကသီျဖစ္လွ်င္``ဣမံ ဥတၱရာသဂၤ ံ အဓိ႒ာမိ´´ သင္းပုိင္ျဖစ္လွ်င္ ``ဣမံ အႏၲ၀ါသကံ အဓိ႒ာမိ´´ လို႔ သံုးႀကိမ္ ရြတ္ဆိုၿပီး အဓိ႒ာန္ တင္ရပါတယ္။
၇။ အဓိ႒ာန္ တင္ၿပီးမွ အဲဒိ အဓိ႒ာန္တင္ထားတဲ့ သကၤန္းနဲ႕ ကထိန္ခင္းရပါတယ္။ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းက ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီးနဲ႕ ခင္းယင္``ဣမာယ သံဃာဋိယာ ကထိနံ အတၳရာမိ=ဤ ဒုကုဋ္ သကၤန္းႀကီးျဖင့္ ကထိန္းခင္းပါ၏´´ လို႔ ပါဠိလိုျဖစ္ေစ၊ ျမန္မာလို ျဖစ္ေစဆိုၿပီးသံဃာ့အလယ္မွာ ခင္းရပါတယ္။ဧကသီနဲ႕ခင္းလွ်င္`ဣမာယဥတၱရာသေဂၤေန ကထိနံ အတၳရာမိ´ဤဧကသီ ျဖင့္ ကထိန္းခင္းပါ၏၊ သင္းပိုင္ႏွင့္ခင္းလွ်င္ ``ဣမာယ အႏၲရ၀ါသေကန ကထိနံအတၳရာမိ´´ဤ သင္းပုိင္ျဖင့္ ကထိန္းခင္းပါ၏၊ ဤသို႔ဆိုၿပီး ခင္းရပါတယ္။ ဒါဟာကထိန္ခင္းတာပဲ..
(၈) ကထိန္ခင္းၿပီးလွ်င္ အျခားရဟန္းမ်ားက ၀မ္းေျမာက္စကား ေျပာၾကားရပါတယ္။ ဒါကို ပါဠိလို အႏုေမဒနာ ျပဳတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။သံဃာ ေရြးခ်ယ္တဲ့ရဟန္းက အဲဒီလိုကထိန္ခင္းၿပီးတဲ့အခါ ``အတၳတံ ဘေႏၲ(အာ၀ုေသာ) သံဃႆကထိန္၊ ဓမၼိေကာ ကထိနတၳာေရာ အႏုေမာဒထ´´ လို႔ အႏုေမာဒနာျပဳဖို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က`ယခုသံဃာက ခင္းလိုက္တဲ့ကထိန္ ဟာ တရားနဲ႕ ေလ်ာ္ညီတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ေတာ္မူၾကပါ´´ လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သံဃာေတာ္မ်ားက ``အတၳတံ ဘေႏၲ (အာ၀ုေသာ) သံဃႆ ကထိနံ၊ ဓမၼိေကာ ကထိနတၳာေရာ အႏုေမာဒါမိ´´ လု႔ိ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း တစ္ပါးစီ ေလွ်ာက္ထား ျပန္ၾကားရပါ တယ္။ အဲဒီလိုေလွ်ာက္ထားေျပာၾကား လိုက္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ရဟန္း ခင္းတဲ့ကထိန္ဟာ သံဃာခင္းတဲ့ ကထိန္ျဖစ္သြားၿပီး ၀မ္းေျမာက္စကားေျပာၾကားတဲ့ သံဃာအားလံုး ကထိန္ရဲ႕ အက်ဳိးအာနိသင္ ငါးပါးကို ခံစားရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း (၁) ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္းကို လံုး၀ မေျပာၾကားတဲ့ရဟန္း၊ (၂) သံဃာ နားလည္ေလာက္ေအာင္မေျပာၾကားတဲ့ရဟန္း၊ (၃) ဥပစာရ သိမ္လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္း၀င္းရဲ႕ ျပင္ပမွာေနၿပီး ေျပာၾကားတဲ့ ရဟန္း.. အဲဒိရဟန္းေတြဟာ ကထိန္ခင္းရာ မေရာက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔သည္ ကထိန္ရဲ႕ အက်ဳိးအာနိသင္ ငါးပါးကို ခံစားခြင့္ မရွိပါဘူး။
အခု ေျပာခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္ကို ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မွတ္လြယ္ေအာင္ `` ခံ ေရြး ေပးႏွင္း၊ စြန္႔ထိုးျခင္း၊ တင္ခင္း ႏုေမာဒါ´´ လို႔ ေဆာင္ပုဒ္ လုပ္ထားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
သံဃာခင္းတဲ့ကထိန္။ ။ ယခု ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း သံဃာက ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးပါး ကထိန္ခင္းတာကို သံဃာက ၀မ္းေျမာက္ကား ေျပာၾကားေတာ့ သံဃာ ကထိန္ခင္းၿပီး ျဖစ္သြားပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္သံဃာက ကထိန္ခင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါတယ္။သံဃာကထိန္ ခင္းႏိုင္ေအာင္ ကထိန္ ဒါယကာမ်ားက သကၤန္းလွဴဒါန္းတာ ျဖစ္ေတာ့ ဒါယကာ ကထိန္ခင္းတယ္လို႔လဲ ပရိယာယ္အားျဖင့္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ `ကၽြန္ေတာ္ (ကၽြန္မ) တို႔ ဒီႏွစ္ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္ခင္းၾကမယ္´ လို႔ ေျပာတဲ့စကားဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ သင့္ေလ်ာ္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။
ထူးျခားတဲ့အလွဴ။ ။ေက်ာင္းတိုက္တစ္တိုက္မွာ တစ္ႏွစ္မွတစ္ႀကိမ္ ကထိန္ခင္းရတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကထိန္ခင္းမႈဆိုတဲ့ ကုသုိလ္ယူခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိၾကပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲျပဳစုရတဲ့ ကုသိုလ္ဆိုေတာ့့ အားလံုးက ဒီကုသိုလ္ကုိ ယူခ်င္ၾက တယ္။ အျမတ္တႏိုး ထားၾကတယ္။ အဲဒီလိုအျမတ္တႏိုးထားၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ကထိန္ အလွဴက ထူးလဲထူးျခား ပါတယ္။ ကထိန္အလွဴဟာ တျခားအလွဴေတြထက္ ထူးျခားတာကေတာ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေၾကာင့္ပါပဲ။
(၁) ကထိန္လွဴဒါန္းတဲ့အခါမွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးပါးကို မလွဴရဘဲ သံဃာကို လွဴရပါတယ္၊ အဲဒါ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုပါပဲ။
(၂) လွဴဒါန္းတဲ့ ကထိန္သကၤန္းနဲ႕ သံဃာက ကထိန္ခင္းၿပီးတဲ့ အခါမွာ ကထိန္ခင္းတဲ့ သံဃာဟာ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ အခ်ဳိ႔မွ တစ္စံုတရာေသာ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားအတြင္းမွာ ကင္းလြတ္ခြင့္ရ ပါတယ္။ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ အခ်ဳိ႕ကို ေလ်ာ့ေပးလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ.. ကထိန္ခင္း ျခင္းေၾကာင့္ရတဲ့ အက်ဳိးငါးပါးကို နွစ္စဥ္ ၾကားနာေနရတာဆိုေတာ့ ဒကာ ဒကာမမ်ား ဒါကိုသိေနၾကပါၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ၀ိနည္းစည္မ်ဥ္းဥပေဒေတြကို ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကမွ ေလ်ာ့လို႔ လဲမရ၊ ထည့္လို႔လဲမရ၊ ျပင္လို႔လည္း မရပါဘူး။ ဘယ္လို ဒါနကုသုိလ္၊ ဘယ္လို သီလ ကုသုိလ္၊ ဘယ္လို ဘာ၀နာကုသုိလ္ကမွ ၀ိနည္းသကိၡာပုဒ္ေတြကို ေလ်ာ့လို႔မရ ၊ထည့္လို႔မရ၊ ျပင္လို႔လည္း မရပါဘူး။ဒီကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းတဲ့ ကုသုိလ္သည္သာလွ်င္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္အခ်ဳိ႕ကို ေလ်ာ့ လို႔ရ၊ တစ္စံုတရာေသာ ကာလအတြင္းမွာ ဆိုင္းငံ့့ထားလို႔ရတဲ့ ကုသုိလ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ၀ိနည္း သကၡာပုဒ္အခ်ဳိ႕ကို ေလ်ာ့ေပးလို႔ရ ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးလို႔ရတဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါလဲပဲ ဒီကထိန္အလွဴမွာ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခ်က္ပါပဲ။
ၿပီး လွဴလွ်င္ အဲဒိသကၤန္းနဲ႕ ကထိန္ခင္းလို႔ ကထိန္ မေျမာက္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးပါးကို လွဴလို႔ မရပါဘူး၊ ` သံဃာအား လွဴပါတယ္´ လို႔ သံဃာကို ရည္းစူးၿပီးေတာ့ လွဴမွသာလွ်င္ ကထိန္သကၤန္းဟာ ကထိန္ခင္းမႈကို ၿပီးေျမာက္ေစပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ကထိန္ေျမာက္လိုတယ္၊ ထ ေျမာက္ေအာင္ ျမင္တဲ့ ကထိန္ကို ခင္းလိုတယ္ဆိုလွ်င္ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ သကၤန္းကိုု သံဃာအား လွဴရပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္အား မလွဴရပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴတဲ့ ပုဂၢလိကအလွဴနဲ႕ သံဃာအား လွဴတဲ့ သံဃိကအလွဴ ႏွစ္ခုအနက္ သံဃာအားလွဴတဲ့ အလွဴက ပုိၿပီးေတာ့ အက်ဳိးႀကီးမားတယ္ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ၾကားဖူးၾကတာ ျဖစ္ေတာ့ ဒကာ ဒကာမမ်ား နားလည္ၿပီး သားပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္ေနရာမဆို သံဃာကို ေရွ႕တန္းကအၿမဲတမ္း ဦးစားေပးေလ့ရွိ ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ကို ဦးစားေပးေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့့္ သံဃာ့ကံေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာလဲ သံဃာ အားလံုး သေဘာတူညီမွသာလွ်င္ ကံဟာ ေအာင္ျမင္ ထေျမာက္ေစရမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ထားပါတယ္။ သံဃာ့ဆႏၵကို ျမတ္စြာဘုရား အၿမဲတမ္း ေလးစားပါတယ္။ တပည့္သာ၀က မ်ား၊ သံဃာဆႏၵကို ေလးစားေအာင္လဲပဲ သိကၡာပုဒ္ေတြ ပညတ္ေပးထားပါတယ္။
သံဃိက ဒါန (၇) မ်ဳိး ။ ။ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သံဃိကဒါန ခုႏွစ္မ်ဳိးကို ဒကၡိဏ၀ိဘဂၤသုတ္ မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
(၁) ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့ ဥဘေတာသံဃာ ေခၚတဲ့ ဘိကၡဳ ဘိကၡဳနီ သံဃာကို လွဴတာက တစ္မ်ဳိး၊
(၂) ျမတ္စြာဘုရားမပါဘဲ ဥဘေတာသံဃာလို႔ ေခၚတဲ့ ဘိကၡဳ ဘိကၡဳနီအား လွဴတာက တစ္မ်ဳိး၊
(၃) ဥဘေတာသံဃာထဲမွ ဘိကၡဳမည္မွ် ဘိကၡဳနီမည္မွ်လို႔ အေရအတြက္ သတ္မွတ္ၿပီးလွဴတာက
တစ္မ်ဳိး၊
(၄) ဘိကၡဳ သံဃာသက္သက္ အား လွဴတာက တစ္မ်ဳိး၊
(၅) ဘိကၡဳနီ သံဃာသက္သက္အား လွဴတာက တစ္မ်ဳိး၊
(၆) ဘိကၡဳ သံဃာ အားလံုးမဟုတ္ဘဲ ဘိကၡဳ သံဃာထဲက သံဃာညႊန္ၾကားတဲ့သံဃာအခ်ဳိ႕အား
လွဴဒါန္းတာက တစ္မ်ဳိး၊
(၇) ဘိကၡဳနီ သံဃာ အားလံုးမဟုတ္ဘဲ ဘိကၡဳနီသံဃာထဲက သံဃာညႊန္ၾကားတဲ့သံဃာအခ်ဳိ႕အား
လွဴဒါန္းတာက တစ္မ်ဳိး၊
အဲသည္လို သံဃိက ဒါန (၇)မ်ဳိးရွိပါတယ္။
ဒီသံဃိက ဒါနဟာ ပုဂၢလိကဒါနထက္ အက်ဳိးအဆမတန္ ႀကီးမာတယ္ဆိုတာလဲ ဒကၡိဏ၀ိဘဂၤသုတ္ ေဒသနာေတာ္မွာပဲ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
``တပည့္အာနႏၵာ၊ ေနာင္ကာလၾကာေသာအခါ ရဟန္းရယ္လို႔ ရဟန္းအစစ္အမွန္ မရွိေတာ့ဘဲနဲ႕ ရဟန္အမည္ရရံုမွ် အမည္ခံၿပီး သကၤန္းစေလးကိ လက္မွာျဖစ္ေစ၊ လည္ပင္းမ်ာျဖစ္ေစ ခ်ည္ၿပီးေတာ့ လွည့္လည္ေနၾကလိမ့္မယ္၊ အိမ္ေထာင္သားေမြးလည္း ျပဳၾကလိမ္မ့ယ္၊ အဲသည္လို အခါမွာ သီလစင္ၾကယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ သီလရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒိလုိ အိမ္ေထာင္သားေမြးၿပီး လက္သကၤန္းစ ခ်ည္၊ လည္ပင္းမွာ သကၤန္းစေလး ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒီသီလမဲ့တဲ့ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ေတြကိုပဲ သံဃာအျဖစ္နဲ႕ ကိုးကြယ္ရသည္အထိ သာသနာေလ်ာက်တဲ့ အေျခအေန ေရာက္လိမ့္မယ္။ အဲဒိအခါမွာ သံဃိကဒါန လွဴလိုတဲ့ သူမ်ားဟာ သကၤန္းစေလး ခ်ည္ထား ခ်ိတ္ထားတဲ့ အဲဒိ ပုဂၢဳိလ္ေတြကိုပဲ ``သံဃာအား လွဴပါ၏´´ လို႔ သံဃာကို ရည္စူးၿပီး အလွဴဒါန ျပဳၾကရလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာလဲပဲ သံဃာကို ရည္စူးၿပီးလွဴတဲ့ သံဃိကဒါနဟာ အတုိင္းမသိ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးကို ေပးေပတာပဲ အနႏၵာ´´
သံဃာအား လွဴတယ္ဆိုတာ။ ။ သံဃာအား လွဴပါ၏ဆုိတာ အဲဒိဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ အဲဒိ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမဂၢလႅာန္၊ အရွင္မဟာကႆပ တို႔ကစၿပီးေတာ့ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အဆက္ဆက္ တည္ရွိလာတဲ့ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ား အေပါင္းအား လွဴဒါန္းပါ၏ လို႔ ရည္စူးၿပီးေတာ့ သံဃာအား လွဴတာကို ဆိုလိုပါတယ္။
အဲဒီလို သာသနာေတာ္ ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သံဃာကို ရည္စူးၿပီး အဲဒီလို ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ေတြကို လွဴတဲ့ သံဃိကဒါနသည္ပင္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးပါးအား လွဴတဲ့ ပုဂၢလိက ဒါနထက္ အက်ဳိးႀကီးမားေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒိလိုလွဴတဲ့ သံဃိကဒါန ဟာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးပါးအေနနဲ႕ အရိယာတစ္ပါးပါးကို၊ ရဟႏၲာတစ္ပါးပါးကို လွဴတဲ့ ဒါနထက္ပိုၿပီး အက်ဳိးႀကီးမားေၾကာင္း အဲဒီ ဒကၡိဏ၀ိဘဂၤသုတ္အဖြင့္ အဌကထာ မွာ ထပ္ဆင့္ၿပီး ရွင္းျပထားပါ တယ္။
ဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ပုဂၢလိကေနနဲ႕ လွဴဒါန္းတဲ့ ဒါနထက္ ေတာင္မွပဲ သီလမဲ့တဲ့ ဒုႆီလပုဂၢိဳလ္ေတြကို သံဃာအား လွဴပါ၏လို႔ ရည္စူးၿပီးေတာ့ လွဴတဲ့ သံဃိကဒါနက အက်ဳိးႀကီးမားရသလဲ၊ နည္းနည္းေလး စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ သိပါတယ္။
ဥပဒါန္ အစြဲေလးမ်ဳိး။ ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမခဲ့တာက ကာမုပါဒါန္၊ ဒိ႒ဳပါဒါန္၊ သီလဗၺတုပါဒါန္၊ အတၳ၀ါဒုပါဒါန္ ေခၚတဲ့ ဥပါဒါန္ အစြဲတရားမ်ားဟာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကို အပါယ္လားေစတယ္။ သံသရာရွည္ေစတယ္၊ အဲဒိ ဥပါဒါန္တရားေတြကို အသိမွန္ အျမင္မွန္နဲ႕ပတ္သက္ႏုိင္လွ်င္ အစြဲအလမ္းကင္းလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏုိင္ ေၾကာင္း ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ ေဒသနာေတာ္မ်ားမွာ ပါပါတယ္။
ကာမုပါဒန္ ဆိုတာက ကာမဂုဏ္ အာရံုေတြကို စြဲလမ္းမႈပဲ၊ အဆင္းေကာင္းေကာင္း၊ အသံ ေကာင္းေကာင္း၊ အနံ႕ေကာင္းေကာင္း၊ အရသာေကာင္းေကာင္း၊ ထိေတြ႕စရာ ေကာင္းေကာင္း ေတြကို တဏွာနဲ႕ သာယာတပ္မက္ၿပီး စြဲလမ္းတယ္။
ဒိ႒ဳပါဒါန္၊ ဆိုတာက ါနေၾကာင့္ အက်ဳိးမရ၊ `ကံ´ ကံ၏ အက်ဳိးမရွိ၊ တမလြန္ဘ၀ မရွိ၊ စသည္ျဖင့္ အသိအျမင္မွားၿပီး စြဲလမ္းျခင္း၊
``ႏြားမ်ား၊ ေခြးမ်ားရဲ႕ အေလ့အက်င့္ အျပဳအမူအတုိင္း ေလ့က်င့္ျပဳကာမွ်ျဖင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို ရႏိုင္တယ္။ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တယ္´´ စသည္ျဖင့္ ယူဆတဲ့ အယူမွားကို စြဲလမ္းေတာ့ သီလဗၺတုပါဒါန္၊
``ေလာကမွာ မပ်က္စီးဘဲ တည္ၿမဲေနတဲ့ အသက္၀ိညာဥ္ အတၱ သုိ႔မဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါဆိုတာ ရွိတယ္´´ လို႔ ယူဆစြဲလမ္းလွ်င္ေတာ့ အတၱ၀ါဒုပါဒါန္။
အဲဒိ အစြဲေလးမ်ဳိး ကင္းမွသာလွ်င္ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဥပဒါန္အားေကာင္းတဲအလွဴ။ ။ ဒီေတာ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကို ရည္ရြယ္ၿပီး ပုဂၢလိကအေနနဲ႕ လွဴဒါန္းပါတယ္ ဆိုကတည္းက ဒီပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ အစြဲ၊ ဟိုပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အစြဲပါေနပါၿပီ၊ ဒီကတည္းက ပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ ရည္ညႊန္းခ်က္၊ သတၱ၀ါဆိုတဲ့ ရည္ညႊန္းခ်က္ ပါတဲ့အတြက္ အတၱ၀ါ ဒုပါဒါန္ အားေကာင္းေနပါတယ္။ အဒီေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ အက်ဳိးကို ေပးဖို႔ မလြယ္ဘူးေပါ့။ ``သံဃာအား လွဴပါ၏´´လုိ႔ လွဴဒါန္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ရယ္လို႔ ပုဂၢိဳလ္စြဲ မရွိဘူး။ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမဂၢလႅာန္ လို႔လည္း ပုဂၢိဳလ္စြဲမရွိဘူး၊ ဦးတိႆ၊ ဦးဒတၱ စည္ျဖင့္လည္း ပုဂၢိဳလ္စြဲ မရွိဘူး၊ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္အတြင္းမွာ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ရလို႔ အရိယာအျဖစ္ မေရာက္ေသးေသာ္လည္း အရိယာျဖစ္ေရးလမ္းေပၚသို႔ ေရာက္ရွိ ေနတဲ့ သမၼဳတိသံဃာေတာ္မ်ား၊ အဲဒိသံဃာေတာ္အားလံုးအား လွဴဒါန္းပါ၏ လို႔ စိတ္ထဲက ရည္မွန္းလွဴဒါန္းလွ်င္ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ရယ္လို႔ ပုဂၢိဳလ္စြဲမရွိေတာ့ဘူး။
ခုနကလို ပုဂၢိဳလ္စြဲရွိတဲ့အခါမွာ ပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ ၾကည္ညိဳသေယာာင္ေယာင္နဲ႕ ခင္မင္ေနတဲ့ တဏွာလည္း ပါတတ္ေသးတယ္။ ဒီတဏွာ ပါလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ အတၱ၀ါဒုပါဒါန္ တင္မဟုတ္ဘူး၊ ကာမုပါဒါန္လည္း ပါလာေသးတယ္၊ အစြဲႏွစ္မ်ဳိး ၿငိေနတယ္။
ဥပါဒါန္အားေသးတဲ့အလွဴ။ ။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိဘဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ သာသနာ တစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ့ သံဃာမ်ားအား လွဴဒါန္းပါ၏ လို႔ သံဃဂုဏ္ကို အာရံုျပဳ လွဴဒါန္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္စြဲ အတၱ၀ါဒုပါဒါန္ဟာ အႏုသယဓာတ္ အျမစ္မျပတ္ ေသးေသာ္လည္း ပရိယု႒ာန္အေနနဲ႕ အလြန္အားေသးေနပါတယ္။
ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ရယ္လို႔ မရည္ညႊန္းတဲ့အတြက္ မစြဲလမ္းတဲ့အတြက္ ခင္မင္စရာ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ ကာမုပါဒါန္လဲ မရွိဘူး၊ အဲဒိအစြဲႏွစ္ခ်က္ ကင္းသေလာက္ ကင္းေတာ့ က်န္တဲ့ အစြဲႏွစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဒိ႒ဳပါဒါန္နဲ႕ သီလဗၺတုပါဒါန္ကလည္း ကင္းၿပီးသားပါပဲ၊
ဒီေတာ့ သံဃာကို လွဴဒါန္ျခင္းျဖင့္ အစြဲေလးမ်ိးစလံုး လံုး၀ မကင္းသည့္တုိင္ေအာင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကင္းၿပီး လွဴဒါန္းရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ဒီ ဒါနကုသုိလ္မွာ ကုသုိလ္ေစတနာ အားေကင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးကို ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ပုဂၢလိက အေနနဲ႕ ဆြမ္း၊ သကၤန္းလွဴ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းႀကီးေတြ ေဆာက္ၿပီးလွဴ၊ အဲသည္လို လွဴဦးေတာ့ `သီလမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႕ မဟုတ္ဘဲ သံဃာအား လွဴပါ၏´လို႔ရည္ညႊန္းလွဴဒါန္းတဲ့ သံဃိကဒါနကပိုၿပီး အက်ဳိးႀကီးမားတယ္လို႔ မိန္႔ၾကား တာပါပဲ။ၿပီးေတာ့ကထိန္သကၤန္းမွာလည္းပဲအခုေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ပုဂၢိဳလ္ကိုလွဴတဲ့ ပုဂၢလိကသကၤန္း နဲ႕ကထိန္ခင္းလိ႔ုမရ။ သံဃာအားလွဴတဲ့ သံဃိကသကၤန္းနဲ႕သာ ကထိန္ခင္းလို႔ရတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဒါယကာဒါယိကာမေတြက ကထိန္သကၤန္းလွဴတဲ့အခါမွာ သံဃဂုဏ္ကိုအာရံုျပဳၿပီး သံဃာ အားလွဴရတယ္၊ သံဃာအား လွဴတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ဘုန္းႀကီးရယ္လို႔ ပုဂၢိဳလ္စြဲ မရွိေတာ့ဘူး။
ဒီေတာ့ သံဃာအား ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အစြဲေလးမ်ဳိးစလံုးဟာ ပရိယု႒ာန္အေနနဲ႕ ကင္းသေလာက္ကင္း ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္သကၤန္လွဴဒါန္းရတာဟာ အျခားအလွဴေတြထက္ သာလြန္ မြန္ျမတ္ပါတယ္။
ဒုတိယထူးျခားခ်က္
ကထိန္အလွဴမွာ ထူးျခားတဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းဟာ ၀ိနည္းသိကၡါပုဒ္ ၅-ခုမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရျခင္းပါပဲ၊ ကထိန္အာနိသင္ ငါးပါးလို႔ ေခၚပါတယ္။
ပထမအာနိသင္။ ။ အဲဒိ အာနိသင္ငါးပါးထဲက နံပါတ္တစ္အက်ဳိးအာနိသင္ကေတာ့ အနာမႏၲစာရ အက်ဳိး ပါပဲ၊ အနာမႏၲစာရ ဆုိတာ မပန္ၾကားဘဲ သြားႏုိင္ျခင္းကိုဆိုလိုပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၿမိဳ႕ထဲ ရြာထဲမွ တစ္အိမ္အိမ္က ဆြမ္းစားပင့္ထားတာရွိလွ်င္ အဲဒိအိမ္မွာ ဆြမ္းမစားမီျဖစ္ေစ၊ ဆြမ္းစားၿပီးျဖစ္ေစ တျခားအိမ္တစ္အိမ္ကို ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ သြားလိုလွ်င္ အျခားရဟန္း တစ္ပါးပါးကို ပန္ၾကားၿပီးမွ သြားရပါတယ္။ မပန္ၾကားဘဲ သြားလွ်င္ အာပတ္သင့္ေစ၊ အျပစ္ရေစလို႔ ျမတ္စြာဘုရား သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ၿပီး စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ ခ်မွတ္ထားပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မက်န္းမာတဲ့အခ်ိန္၊ သကၤန္းလွဴဒါန္းတဲ့အခ်ိန္ သကၤန္းခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ မည္သူ႔ကိုမွ် မပန္ၾကားဘဲ သြားႏိုင္တယ္လို႔ ခၽြင္းခ်က္လည္း ေပးထားပါေသးတယ္။
ကထိန္ခင္းထားတဲ့ရဟန္းကေတာ့ ကထိန္ခင္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္စၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ ဒီသိကၡာပုဒ္မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရတယ္၊ ဒီသိကၡာပုဒ္စည္းမ်ဥ္းဥပေဒကို သူလိုက္နာေနစရာမလိုဘူး၊ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ သြားတဲ့အခါမွာလည္္းဘယ္သူ႔ကိုမွ မပန္ၾကားဘဲ သြားႏိုင္တယ္၊ သြားျခင္းေၾကာင့္ အာပတ္မသင့္ဘူး၊ အဲဒိလို သိကၡာပုဒ္ကို လိုက္နာဖို႔မလိုေအာင္ ဘယ္သူက လုပ္ေပးလိုက္သလဲ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကထိန္ခင္းမႈက လုပ္ေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒိ ကထိန္ခင္းဖို႔ရာ သကၤန္းကို ဘယ္သူက လွဴသလဲ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြက လွဴလိုက္တယ္။
ဒီသကၤန္းနဲ႕ သံဃာက ကထိန္ခင္းတယ္၊ ခင္းၿပီးလွ်င္ ကထိန္ခင္းတဲ့ သံဃာဟာ ဒီသိကၡာပုဒ္မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသြားတယ္၊ ယင္းလြတ္ခြင့္ရၿပီဆိုလွ်င္ သိကၡာပုဒ္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ အခ်ည္အတုပ္က ေလ်ာ့ေပးလိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့ အဲဒိ ကထိန္ခင္းရတဲ့ သံဃာဟာ မိမိျပဳလုပ္စရာ ကိစၥရွိတဲ့အခါမွာ မိမိသြားလိုရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲနဲ႕ သြားႏိုင္ လာႏိုင္ျခင္းအက်ဳိးကို ရတယ္။
ဒီေတာ့ သိကၡာပုဒ္ကင္းလြတ္ခြင့္ကို ကထိန္သကၤန္းလွဴတဲ့ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြက ျပဳလုပ္ေပးရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြရဲ႕ သာသနာျပဳ ကုသိုလ္ေတြပဲလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒါယကာဒါယိကမမ်ားလည္းပဲ ကမၼသရိကၡက၀ိပါက=ကံနဲ႕တူတဲံအက်ဳိး ကို ရႏိုင္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိလိုရာ အရပ္ကုိ မေၾကာင့္မၾက သြားႏိုင္ျခင္း အက်ဳိးရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒုတိယအာနိသင္။ ။ ဒုတိယအက်ဳိးကေတာ့ အသမာဒါနစာရအက်ဳိး ပါ။ ဒါကေတာ့ သံဃာ ေတာ္ေတြမွာ သင္းပိုင္၊ ဧကသီ၊ သကၤန္းႀကီးဆိုတဲ့ သကၤန္းသံုးထည္ကို ၀တ္ရံုသံုးေဆာင္ပံု ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ပရိကၡာရေစာဠ အဓိ႒ာန္တင္ၿပီးေတာ့ သံုးေဆာင္တာ၊ ဒီအဓိ႒ာန္နဲ႕သံုးေဆာင္တယ္ဆိုတာက ဒီသကၤန္း သံုးထည္ကို သာမန္သကၤန္းအေနနဲ႕ သေဘာ ထားၿပီး သံုးေဆာင္တာပါပဲ။ ဒီလိုသံုးေဆာင္လွ်င္ ဒီသကၤန္းသံုးထည္အေပၚမွာ အထူးေစာင့္ေရွာက္ စရာမလိုပါဘူး။
၀ိနည္း တိစီ၀ရိတ္ႏွင့္ ဓုတင္ တိစီ၀ရိတ္။ ။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ၿပီး သံုးေဆာင္တယ္ ဆိုတာကဤသင္းပိုင္ကို သင္းပုိင္အျဖစ္နဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ထားၿပီးေတာ့ ရိုရိုေသေသ သံုးေဆာင္ပါမယ္၊ ဤဧကသီကို ဧကသီအေနနဲ႕ စိတ္ထဲမ်ာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ထားၿပီး လွ်င္ေတာ့ ရုိရိုေသေသ သံုးေဆာင္ပါမယ္လို႔ တစ္ထည္စီ တစ္ထည္စီ သူ႔နာမည္နဲ႕သူ ႏႈတ္ကရြတ္ဆိုၿပီး အဓိ႒ာန္တင္ ၀ိနည္းကံ ျပဳလုပ္ရတယ္။ အဲဒိလို တစ္ထည္စီ သူ႔နာမည္ႏွင့္သူ အဓိ႒ာန္တင္ၿပီး ၀ိနည္းကံ ျပဳလုပ္ၿပီး သံုးေဆာင္တာကိုပဲ ၀ိနည္းတိစီ၀ရိတ္ ေဆာင္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဓုတင္တိစီ၀ရိတ္နဲ႕ မတူဘူး၊ ဓုတင္တိစီ၀ရိတ္ ကေတာ့ သကၤန္းသံုးထည္ပဲ ရွိရမယ္၊ သံုးထည္ထက္ ဘာမွမပိုရဘူး၊ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ဘယ္ေနေန ဘယ္ထုိင္ထုိင္ အဲဒိသကၤန္းသံုးထည္ပဲ ၀တ္ရံု သံုးေဆာင္တာကို ဓုတင္တိစီ၀ရိတ္ ေခၚတယ္။
ယခု ၀ိနည္းတိစီ၀ရိတ္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ကုသုိလ္တိုးပြားေအာင္ ပညတ္ခဲ့တာ၊ ပညတ္ခဲ့လို႔ လိုက္နာၿပီး က်င့္ေဆာင္ေနၾကတယ္၊ သို႔ေသာ္ သကၤန္းကေတာ့ အပုိထားႏိုင္တယ္၊ အခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သင္းပိုင္ဆိုတဲ့နာမည္၊ ဧကသီဆိုတဲ့ နာမည္၊ ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီးဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ အသီးသီ တစ္ထည္စီ အဓိ႒ာန္တင္ထးတဲ့ သကၤန္းအစံုေပါင္း ႏွစ္ဆယ္လဲ ထားႏုိင္ တယ္၊ သံုးေလးငါးဆယ္ လိုသေလာက္လည္း ထားႏိုင္တယ္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီသကၤန္း သံုးထည္ ကိုေတာ့ သူ႔နာမည္နဲ႕သူ စိတ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲထားၿပီးရိုရုိေသေသ သံုးေဆာင္ပါ့မယ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ ၀ိနည္းတိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားေတာ့ သူ႔ကို အထူးေစာင့္ေရွာက္ရတယ္။
၀ိနည္းတိစီ၀ရိတ္ ေစာင့္ေရွာက္ပံု။ ။ အထူးေစာင့္ေရွာက္ရပံုကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ဟာ တိစီ၀ရိတ္အေနနဲ႕ အဓိ႒ာန္တင္ထားလွ်င္ အဲဒိသကၤန္းသံုးထည္ထဲက ဘယ္သကၤန္းနဲ႕မွ အာရုဏ္ တက္တဲ့အခါမွာ မိမိနဲ႕ ႏွစ္ေတာင့္ထြာထက္ ကြာေ၀းၿပီးမေနရပါဘူး။ သကၤန္းဟာ မိမိရဲ႕ ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္းမွာ ရွိေနရမယ္၊ ကိုယ္မွာ၀တ္လွ်င္လည္း ၀တ္ထား၊ မ၀တ္ထားလွ်င္လည္း အာရုဏ္တက္်ိန္မွာ သံုးထည္လံုးဟာ မိမိရဲ႕ ႏွစ္ေတာင့္ထြာ အတြင္းမွာ ရွိေစရမယ္။ မိမိအနီး ႏွစ္ေတာင့္ထြာအတြင္းမွ မရွိေနလွ်င္ အာပတ္သင့္တယ္။
ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းမွာေတ့ အဲဒိသကၤန္းသံုးထည္ကို သင္းပိုင္မွတ္မွတ္၊ ဧကသီမွတ္မွတ္၊ ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီး မွတ္မွတ္ စိတ္ထဲမွာ ရိုရိုေသေသ သံုးေဆာင္ပါ့မယ္လို႔ တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္ တင္ထားေသာ္လည္း သူဟာ ကထိန္ခင္းထားတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ အရုဏ္တက္တဲ့အခါ ဒီသကၤန္း သံုးထည္ႏွင့္ ႏွစ္ေတာင့္ထြာမကဘူး၊ ေလးငါးေတာင္္ကြာေ၀းၿပီးေတာ့ ေနလို႔ရတယ္၊ ဟုိေက်ာင္း ဒီေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းစီထားၿပီးအိပ္လို႔လည္းရတယ္ ေနလို႔လည္းရတယ္။ ရဟန္းေတာ္က မႏၲေလးမွာေနၿပီး သကၤန္းကုိရန္ကုန္မွာ ထားလိုလည္း ထားႏိုင္တယ္ အာပတ္မသင့္ပါဘူး။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၁) ရက္ေန႔မွ တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ ငါးလအတြင္းပဲ၊ အဲဒိငါးလ အတြင္းမွာေတာ့ ဒီရဟန္းေတာ္ဟာ ဒီသိကၡာပုဒ္မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ တိစီ၀ရိတ္အဓိ႒ာန္တင္ထားတဲ့ သကၤန္းကို သြားေလရာရာမွာ ေဆာင္သြားစရာမလုိဘဲ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္သြားႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးရတယ္။
အဲဒိ၀ိနည္းစည္းမ်ဥ္းဥပေဒမွ ငါးလအတြင္း ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးတာလည္းပဲ ကထိန္ လွဴဒါန္းျခင္း၊ ကထိန္ခင္းျခင္းက ေပးလိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကထိန္သကၤန္လွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ ဒါကာ ဒါကာမေတြရဲ႕ သာသနာျပဳကုသိုလ္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ကထိန္ဒါယက ဒါယိကာမမ်ား ဘယ္ကိုပဲ သြားသြား၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခ်မ္းခ်မ္း သာသာ သြားရျခင္း အက်ဳိးကို ရႏိုင္တယ္လို ဆုိရမွာပါပဲ။၏
ကထိန္ခြင့္ျပဳျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္း။ ။ ျမတ္စြာဘုရား ကထိန္ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူတာဟာ အသမာဒါနစာရ ေခၚတဲ့ ဒုတိယ အာနိသင္ကို ပဓာနအားျဖင့္ ရည္ရြယ္ေတာ္မူၿပီး ခြင့္ျပဳေတာ္ မူတယ္လု႔ိ ဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါဘူး၊
အေၾကာင္းက ဒီလုိပါ။ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသံုး ေတာ္မူေနစဥ္ဘဒၵ၀ဂၢီ ညီေနာင္သံုးက်ိတ္လို႔ အမ်ားသိၾကတဲ့ ဓုတင္ေဆာင္ ရဟန္ေတာ္မ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေျမာ္ဖို႔ရာ သာ၀တၱိျပည္ကို ၾကြေတာ္မူၾကပါတယ္။ ၀ါဆိုခါနီးမွ ၾကြၾကတာျဖစ္လို႔ သာ၀တၱိကို ၀ါမဆိုမီ မေရာက္တာႏိုင္နဲ႕ သာ၀တၱိနဲ႕ ခုနစ္ယူဇနာေ၀းတဲ့ သာေကတၿမိဳ႕မွာ ၀ါဆိုၾကရ ပါတယ္။
ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ မိမိတို႔နဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား သီတင္းသံုးလ်က္ရွိတာကို သိပါလ်က္ ၀ါတြင္းႀကီးမို႔ သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္မႈ မျပဳႏိုင္တာကို စိတ္ထဲမွာ မခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္းနဲ႕ ၀ါတြင္းကာလကို ကုန္လြန္ေစၾကရတယ္။ ၀ါကၽြတ္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ ပ၀ါရဏာ ျပဳၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သာ၀တၱိကို ၾကြေတာ္မူၾကတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း လမ္းမွာ မိုးႀကီး သည္းထန္စြာ ရြာခ်လို႔ မိုးမိၾကတဲ့အတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာနဲ႕ ၾကြေတာ္မူၾကရတယ္။
မိုးေတြက တအုန္းအုန္းရြာခ်၊ ေရေတြကလည္းႀကီး၊ ဗြက္ၾကီးေတြထဲမွာ ဒူးထိမေလာက္ ကၽြံၾက နစ္ၾက၊ ဒီအထဲမွာ ဖ်င္သကၤန္း ထူထူႀကီးေတြလည္း ေလးလြန္းလွေတာ့ ခရီးမတြင္ရံု မွ်မကဘဲ အင္မတန္ ပင္ပန္းၾကတယ္။ သကၤန္းက ခါး၀တ္သင္းပုိင္နဲ႕ ကုိယ္ရံုဧကသီ ေလာက္သာ ဆိုလွ်င္ သိပ္မေလးလွပါဘူး။ အခုေတာ့ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးပါ ေဆာင္ၾကရတာျဖစ္လို႔ ဖ်င္သား ႏွစ္ထပ္ၾကားမွာ ေရေတြ၀င္ေနၿပီး သကၤန္းႀကီတစ္ထည္လံုးဟာ ေရအိပ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနေတာ့ တကယ့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီသကၤန္းႀကီးကို လမ္းခရီးမွာ ရြာတစ္ရြာရြာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး ခရီးဆက္ရလွ်င္ ၀န္ေပါ့သြားႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထားခဲ့လို႔ကလဲ မျဖစ္ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ `တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္ တင္ထာတဲ့ သကၤန္းသံုးထည္နဲ႕ အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ကင္းကြာ မေနရဘူး´ လို႔ ပညတ္ေတာ္မူထားတဲ့ အသမာဒါနစာရ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ က ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မထားႏိုင္ခဲ့ၾကဘဲ ဒီသကၤန္း ေရအိတ္ႀကီးကို တပင္တပန္း သယ္ေဆာင္ယင္းနဲ႕ပဲ သာ၀တၱိကို ေရာက္လာၾကတယ္။
ကထိန္ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္း။ ။သာ၀တၱိေရာက္လို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘရားက ေမးျမန္းေတာ္မူုေတာ့ လမ္းခရီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ပံုအေၾကာင္းစုံကို ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုရားက ``အကယ္၍သာ ကထိန္ ကိုမ်ား ခြင့္ျပဳပညတ္ထားခဲ့လွ်င္ ဒီတပည့္ရဟန္းေတြဟာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္း ႀကီးထားခဲ့ၿပီး သင္းပုိင္ ဧကသီမွ်ႏွင့္ လာခဲ့ၾကလိမ့္မည္၊ သူို႔ျဖစ္လွ်င္ ယခုလို ပင္ပန္းခဲ့ၾကရမည္ မဟုတ္ၾကေပ၊ ကထိန္ဆိုသည္မွာလည္း ေရွးေရွးေသာ ဘုရားရွင္တို႔ ခြင့္ျပဳ ပညတ္ၿမဲ အရာသာ ျဖစ္ေပသည္။´ဟု ဆင္ျခင္ေတာ္မူမိတာႏွင့္ `တပည့္တို႔ (ပုရိမ) ၀ါကၽြတ္ၾကတဲ့ရဟန္းမ်ားကိုကထိန္ ခင္းဖို႔ ခြင့္ျပဳေတာ္မူတယ္´ လို႔ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ကထိန္ကို စတင္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွပဲ တဆက္တည္း ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းမ်ားဟာ (၁) မပန္ၾကားဘဲ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ သြားႏိုင္ျခင္း၊(၂) တိစီ၀ရိတ္ အဓိ႒ာန္တင္ထားတဲ့ သကၤန္းႏွင့္ ကင္းကြာ၍ေနႏိုင္ျခင္း၊ (၃) ဂုိဏ္း ေဘာဇဥ္ကို စားႏိုင္ျခင္း၊ (၄) အဓိ႒ာန္မတင္ ၀ိကပၸနာမျပဳဘဲ သကၤန္းကို ထားႏိုင္ျခင္း၊ (၅) ကထိန္ ခင္းတဲ့ေက်ာင္းမွာ သံဃိကသကၤန္း ျဖစ္ေပၚလွ်င္ ထိုေက်ာင္းမွာ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းမ်ား သာလွ်င္ ရပုိင္ခြင့္ရွိျခင္းဆိုတဲ့ အက်ဳိးငါးပါးကို ရရွိခံစားေစလို႔ ကထိန္အာနိသင္ငါးပါးကုိ သတ္မွတ္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ ပါတယ္။ ယခုေျပာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္လ်င္ ကထိန္ခြင့္ျပဳ ေတာ္မူတာဟာ ပဓာနအားျဖင့္ အသမာဒါနစာရ ေခၚတဲ့ ဒီ ဒုတိယ အာနိသင္အတြက္ပဲ လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။
တတိယ အာနိသင္။ ။ တတိယအက်ဳိးက ဂဏေဘာဇန= ဂိုဏ္းေဘာဇဥ္ ကုိစားျခင္း၊ ဂဏေဘာ ဇနဆိုတာ လူေတြက ဆြမ္းဘုဥ္းေပးဖို႔ရန္ ပင့္ဖိတ္တဲ့အခါမွာ သာသနာသံုးေ၀ါဟာရ စကားနဲ႕ မပင့္ဘဲ လူသံုးစကားနဲ႕ပင့္တယ္ဆိုပါစို႔။ ``အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္အိမ္ ထမင္းစား ၾကြပါဘုရား၊ ထမင္းဘုဥ္းေပးၾကြပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အိမ္ မုန္႔စားၾကြပါဘုရား´´စသည္ျဖင့္ သာသနာသံုး ေ၀ါဟာရနဲ႕ မဟုတ္ဘဲ လူသံုးေ၀ါဟာရနဲ႕ပင့္တယ္၊ ပင့္ရမွာက `တပည့္ေတာ္မ်ား အိမ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကြေတာ္မူပါ ဘုရား၊ မုန္႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပး ၾကြေတာ္မူပါဘုရား´ စသည္ျဖင့္ သာသာသံုး ေ၀ါဟာရနဲ႕ ပင့္ရမယ္။
ဒါကို သာသနာသံုး ေ၀ါဟာရနဲ႕မပင့္ဘဲ `ထမင္းစားၾကြပါ၊ ထမင္းဘုဥ္းေပးၾကြပါဘုရား´လို႔ ပင့္နည္းမ်ဳိးနဲ႕ ပင့္ထားတဲ့ဆြမ္းကို တစ္ပါးႏွစ္ပါးသံုးပါးအထိေတာ့တစ္ၿပိဳင္နက္ သြား ဘုဥ္းေပးလွ်င္ ဘုဥ္းေပးေကာင္းပါတယ္၊ေလးငါးပါးထက္ပိုလြန္ တဲ့ရဟန္းေတာ္ေတြေတာ့ အဲဒိဆြမ္းကိုတၿပိဳင္နက္ တည္း အတူတူသြားၿပီးေတာ့ ဘုဥ္းမေပးေကာင္းပါဘူး၊ တျခားစီေတာ့ ဘုဥ္းေပးႏိုင္တယ္၊ အဲဒိလို ဆြမ္းကို တၿပိဳင္နက္တည္းသြားၿပီး အတူတကြ ဘုဥ္းေပးလွ်င္ အာပတ္သင့္ေစလို႔ ျမတ္စြာဘုရား ပညတ္ေတာ္မူ ထားတယ္။ ``ဂဏေဘာဇေ ပါစိတၱိယံ´´ လို႔ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့တယ္။
ကထိန္ခင္းတဲ့ရဟန္းဟာ အဲဒိ သိကၡာပုဒ္မွလည္း ကင္းလြတ္ခြင့္ရတယ္။ ငါးလအတြင္းေပါ့၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ ေန႔မွ တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ ငါးလအတြင္းမွာ ဒီရဟန္းဟာ ဒီ၀ိနည္းစည္းမ်ဥ္းဥပေဒေၾကာင့္ အျပစ္မသင့္ေတာ့ဘူး၊ မအပ္မရာ လူသံုးေ၀ါဟာရနဲ႕ပင့္တဲ့ဆြမ္းကို ေလးပါးငါးပါးသာမက ေျခာက္ပါးပင့္လွ်င္လည္း တၿပိဳင္နက္ထည္း အတူတကြ ဘုဥ္းေပးလို႔ရတယ္။ ဒါလဲ ဒကာ ဒါယိကာမေတြ လွဴဒါန္းတဲ့ ကထိန္သကၤန္းနဲ႕ ကထိန္ခင္းလို႔ ရတဲ့အက်ဳိးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြဟာ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ေဘးဥပါဒ္ အႏၲရာယ္မျဖစ္ျခင္းအက်ဳိးကိုရႏိုင္တယ္လို႔ ွဆိုႏိုင္ပါတယ္။
စတုတၳအာနိသင္။ ။ ဒီအာနိသင္ကေတာ့ ယာ၀ဒတၳစီ၀ရတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ တစ္နည္းနည္းနဲ သကၤန္း ၉-ထည္ထဲက တစ္ထည္ထည္ရလာလွ်င္ အဲဒိသကၤန္းေတြကို လက္ထဲတြင္ ၁၀ ရက္ မျပည့္မီ အဓိ႒ာန္တင္ျခင္း ၀ိကပၸနာျပဳျခင္း ဆိုတဲ့ ၀ိနည္းကံ တစ္ခုခု လုပ္ထားရတယ္၊ သကၤန္း မွတ္မွတ္ ႐ို႐ိုေသေသ သိမ္းဆည္းၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ ၀တ္ေအာင္ ရံုေအာင္ေပ့ါ၊ ရလာတဲ့ သကၤန္းကို ၁၀ ရက္ေက်ာ္လြန္သြားသည္အထိ အဓိ႒ာန္လည္းမတင္၊ ၀ိကပၸနာလဲ မျပဳျဖစ္ဘူး ဆိုလွ်င္ အဲဒိသကၤန္းကို ရဟန္း မသံုးေဆာင္ေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ဒီသကၤန္း စြန္႔ုထိုက္သြားၿပီ၊ အဲဒိအာပတ္ ကိုလည္း ေဒသနာၾကားရမယ္။
ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းကေတာ့ အဲဒိသိကၡာပုဒ္မွလဲ ကင္းလြတ္ခြင့္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္ခင္းတဲ့ ရဟန္းဟာ တစ္နည္းနည္းနဲ႕ သကၤန္းရလာလွ်င္ ဘယ္ႏွစ္စံုပဲရရ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔ကစၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႔အထိ ငါးလအတြင္းမွာ ေတာ့ အဓိ႒ာန္မတင္ ဘဲလည္း ထားႏိုင္တယ္၊ ၀ိကပၸနာ မျပဳပဲလဲ ထားႏိုင္တယ္၊ (တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္လွွွ်င္ေတာ့ ကထိန္အာနိသင္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခား ကုန္သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္လွ်င္လည္းတင္၊ ၀ိကပၸနာျပဳလွ်င္လည္း ျပဳရမည္)
ဒီလို ထားႏိုင္ျခင္းဟာလည္း ကထိန္ခင္းျခင္းေၾကာင့္ ရတဲ့အက်ဳိးအာနိသင္ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားမွာ လည္းမိမိတို႔ ပစၥည္းမ်ားကို ရန္သူမ်ဳိးငါးပါး မဖ်က္ဆီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းႏုိင္ျခင္း အက်ဳိးကို ရႏိုင္တယ္လို႔ မွတ္ယူသင့္ပါတယ္။
ပဥၥမ အာနိသင္။ ။ ေနာက္ဆံုး ပဥၥမအာနိသင္ကေတာ့ “ေယာစ တတၳစီ၀႐ုပၸါဒ” ပါ.. အဲဒါကေတာ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ “သံဃိက သကၤန္းပါ ဘုရား၊ သံဃာအား လွဴပါ၏” လို႔ ဆိုၿပီး သကၤန္းလွဴသည္ျဖစ္ေစ၊ တျခားပစၥည္းလွဴသည္ျဖစ္ေစ အဲဒိသကၤန္း၊ အဲဒိပစၥည္းကို ဒီေက်ာင္းမွာ မ်က္ေမွာက္ရွိေနတဲ့ သံဃာကို ခြဲေ၀ေပးရတယ္။ အဲဒိ သကၤန္းလွဴတဲ့အခ်ိန္မွာ သံဃာ ၂၀ ပါးရွိလွ်င္ ၂၀ လံုး၊ ၄၀ ရွိလွ်င္ ၄၀ လံုး ေ၀ေပးရတယ္။ ေ၀လို႔ မေလာက္လွ်င္ မဲ ခ်တန္ခ်၊ ဒါမွမဟုတ္ သံဃာ သေဘာတူညီခ်က္ယူၿပီးေတာ့ သံဃာအား ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို လွဴလွ်င္ လွဴ အဲသည္လို လုပ္လို႔ရတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ကထိန္ခင္းတဲ့ လကစၿပီး တေပါင္းလျပည့္အထိ ငါးလတာအခ်ိန္အတြင္းမွာ ဒါယကာတစ္ေယာက္ေယာက္က လာၿပီး “သံဃာအားလွဴပါ၏ ဘုရား” လို႔ သကၤန္းတစ္စံု လာလွဴလွ်င္ အဲဒိသကၤန္းဟာ ဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ ပုရိမ၀ါကၽြတ္လို႔ ကထိန္ခင္းတဲ့ သံဃာမ်ား နဲ႕သာ သက္ဆိုင္တယ္။ ေနာက္မွ ဒီေက်ာင္းကိုေရာက္လာၿပီး ဒီေက်ာင္းမွာ ကထိန္အာနိသင္ မရတဲ့ သံဃာေတြနဲ႕ မသက္ဆိုင္ပါဘူး၊ ဒီေက်ာင္းမွာ ပုရိမ၀ါ ကပ္ေသာ္လည္း ၀ါက်ဳိး ၀ါျပတ္လို႔ ကထိန္အာနိသင္ မရတဲ့ရဟန္း၊ ၀ါမက်ဳိး ၀ါမျပတ္ေသာ္လည္း ကထိန္ခင္းစဥ္မွာ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ အညီ အႏုေမာဒနာမျပဳလို႔ ကထိန္အာနိသင္မရတဲ့ ရဟန္းမ်ားနဲ႕လည္း မသက္ဆုိင္ပါဘူး။ ဒီသကၤန္းကို အဲဒီရဟန္းေတြကို ေ၀ေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေက်ာင္းတုိက္မွာ ၀ါကၽြတ္ၿပီးေတာ့ ကထိန္ ခင္းထားတဲ့ သံဃာေတြနဲ႕သာ သက္ဆိုင္လို႔ အဲဒိသံဃာမ်ားသာ ပိုင္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒိ သံဃာမ်ားသာ ခြဲေ၀ၿပီး သံုးေဆာင္ရတယ္။ ကထိန္အာနိသင္မရတဲ့ သံဃာဟာ တစ္ရာ ျဖစ္ပါေစ၊ တစ္ေထာင္ျဖစ္ပါေစ သူတို႔နဲ႕ အဲဒိသကၤန္း မသက္ဆုိင္ဘူး၊ သူတို႔ကုိ မေ၀ဘဲလဲ ကထိန္ခင္းတဲ့ သံဃာမ်ားက သံုးေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ဒါလည္းပဲ ကင္းလြတ္ခြင့္ တစ္ခုပဲ။ ကထိန္ခင္းျခင္းေၾကာင့္ ရတဲ့ အက်ဳိးအာနိသင္တစ္ခုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကထိန္ဒါယကာ ဒါယိကာမ မ်ားမွာလဲ အ၀တ္အထည္ ေပါမ်ားျခင္း အက်ဳိးကို ရႏိုင္တယ္လို႔ မွတ္ယူသင့္ပါတယ္။
၀ိနည္းေတာ္ကို ေလ်ာ့ေပးတဲ့ ဒါန။ ။ အဲဒိ၀ိနည္းစည္းမ်ဥ္း ဥပေဒအခ်ဳိ႕မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ ဒါနကုသုိလ္ဟာ ဒီ ကထိန္ဒါနကုသုိလ္ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တျခား ဒါနကုသုိလ္ေတြ ဘယ္ဒါနကုသုိလ္မွ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ တျခား ဒါနကုသုိလ္ေတြ ဘယ္ဒါနကုသုိလ္မွ မတတ္ႏုိင္ဘူး အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းႀကီး ၁၀ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီးေတာ့ သံဃာကို လွဴ၊ သံဃိကဒါနေတာ့ ျဖစ္တယ္၊ ႀကီးမားတဲ့အက်ဳိးေတာ့ ေပးပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ အဲဒိေက်ာင္ ၁၀ ေက်ာင္းလွဴတဲ့ ဒါနက ယခု ကထိန္သကၤန္းလွဴတဲ့ ဒါနလို႔ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေအာင္ လုပ္မေပး ႏုိင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းတဲ့ ဒါနဟာ အျခား ဒါနေတြထက္ပိုၿပီးေတာ့ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ဒီလို ထူးျခားတဲ့အတြက္ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြရဲ႕ ေစတနာက လည္း ပိုထက္သန္ အားေကာင္းတယ္။ ေစတနာပိုၿပီး ထက္သန္အား ေကာင္းတဲ့အတြက္ပဲ ဒီကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းရတဲ့ ဒါနကုသုိလ္ဟာ ပုိၿပီးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးကိုေပးပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ သဘာ၀က်တယ္။ အေၾကာင္းနဲ႕အက်ဳိး အင္အား ညီမွ်တယ္။ အေၾကာင္းစိတ္ထား၊ ေစတနာအားက ထက္သန္အားေကာင္းေနေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပးတဲ့ အက်ဳိးလဲ ႀကီးမားရတယ္၊ ဒါ အင္မတန္ သဘာ၀က်ပါတယ္။
အျခားအေၾကာင္းတစ္ခု။ ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းတဲ့ ဒါနကုသုိလ္ဟာ အျခား ကုသုိုလ္ေတြထက္သာလြန္ ၿပီးေတာ့ အက်ဳိးႀကီးမားရာမွာ အျခားအေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ကထိန္ သကၤန္းဟာ အျခားအျခား သကၤန္းေတြလို လွဴလိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ လွဴလို႔ရတာမဟုတ္ဘူး၊ အျခား အျခား သကၤန္းေတြဆိုလွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္လွဴလွဴ၊ ဒီေန႔တစ္စံု၊ ေနာက္တစ္ေန႕လဲလွဴ၊ ေနာက္ထပ္ လည္း တစ္စံုလွဴ ေႏြလဲတစ္စံုလွဴ၊ မိုးေရာ ေဆာင္းပါ တစ္စံုစီလွဴ လွဴခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ လွဴခ်င္သလို လွဴခ်င္သေလာက္လွဴ လွဴလို႔ရတယ္၊ အဲဒိကုသုိလ္ဟာ သာမာန္သကၤန္းလွဴတဲ့ ကုသုိလ္ပဲ၊သာမာန္ ပစၥည္းေလးပါး လွဴဒါန္းတဲ့ ကုသုိလ္က အခ်ိန္မေရြး လွဴလို႔ရတယ္။ ဒီကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းတဲ့ ဒါနကုသုိလ္ကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔ကစၿပီး တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ အထိတစ္လအတြင္းမွာသာ လွဴဒါန္းလို႔ရတယ္။ အဲဒိလိုလွဴဒါန္းရာမွာလဲ ေက်ာင္းတိုက္ တစ္တိုက္ မွာ ကထိန္ိခင္းဖို႔ဆိုလွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာ လွဴဒါန္းရတယ္။ ႏွစ္ႀကိမ္ မလွဴဒါန္းရဘူး၊ ဒီေတာ့ လွဴဒါန္း ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ အပိုင္းအျခားကလည္း တိုေတာင္း၊ အႀကိမ္ကလဲ တစ္ႀကိမ္တည္းသာ ျဖစ္ေတာ့ ကထိ္န္သကၤန္းလွဴဒါန္းဖို႔ရာ အလွဴဒါယကာမ်ားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလဲ ၾကာျမင့္စြာေသာ အခ်ိန္ ကစၿပီးေတာ့ အာရံုစိုက္လာခဲ့ၾကတယ္၊ ျပင္ဆင္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒိလို အာရံုစိုက္ ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး သံဃိက ဒါန ေစတနာေတြဟာ ကထိန္ ဒါယကာေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အင္အားႀကီး မားစြာနဲ႕ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့တယ္။ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ကထိန္သကၤန္းမလွဴဒါန္းမီ သံုးေလးလ ေလာက္ကစၿပီးေတာ့ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းဖို႔ေၾကာင့္ၾက စိုက္ၾကတယ္၊ စုေ၀းၾကတယ္၊ စိုင္းျပင္း ၾကတယ္၊ တုိင္ပင္ၾကတယ္၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ အဲဒိအခ်ိန္ေတြမွာ ဒါနေစတနာေတြ အင္အား ေကာင္းနဲ႕ ျဖစ္ပြားေနၾကတယ္။ ကထိန္သကၤန္းအတြက္ ပုဗၺေစတနာေတြ ျဖစ္ဖို႔ရာ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ရခဲ့တယ္၊ အဲဒိပုဗၺေစတနာေတြ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ သံုးေလးလအတြင္းမွာ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းေရးအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ႏိႈးေဆာ္ၾသ စည္းေ၀း လုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့ အဲဒိျပဳလုပ္တဲ့ ကာယကံတုိင္း ၀စီကံတုိင္းမွာ ဒါနေစတနာေတြ အျပည့္ပါေန ခဲ့တယ္၊ ဒီေတာ့ ပုဗၺေစတနာ ေတြဟာ သိပ္အားေကာင္းေနတယ္၊ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ႀကိမ္ လွဴရတာ ျဖစ္လို႔ အာရံုစိုက္ထားၾကေတာ့ ေစတနာေတြ အထူးအားေကာင္းေနတယ္။
ေစတနာအားေကာင္းလို႔ အက်ဳိးႀကီးမား။ ။ေစတနာအားေကာင္းလွ်င္ အေၾကာင္းေစတနာအား ေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ အက်ဳိးႀကီးမား တယ္ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုဘူး။ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားတာက “ေစတနာကို ကံလို႔ ငါဆိုတယ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူထားတယ္။ ေစတနာဟာ အက်ဳိး တစ္စံုတရာကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားပဲ၊ ကံဆိုတာ အလုပ္၊ အလုပ္ဆိုတာလဲ ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတရားပဲ။ အဲဒိ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေစတနာ ရွိေနၿပီဆိုလွ်င္ အဲဒိ ေစတနာနဲ႕အတူ ႏႈတ္ကလဲ ေျပာဆိုလာတယ္။ ေစတနာနဲ႕ အတူ ကိုယ္ကလည္း ျပဳလုပ္ လာတယ္။ အဲဒိလို ျပဳလုပ္မႈ ေျပာဆိုမႈေတြ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းခံျဖစ္တဲ့ ေစတနာဟာ အေၾကာင္းတရားအေနနဲ႕ ပါ၀င္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္ေပၚတယ္။ ေစတနာက အင္အားႀကီးမားလွ်င္ ႀကီးမားသေလာက္ ႀကီးမားတဲ့အက်ဳိးရတယ္၊ အခုေျပာျပခဲ့တဲ့ အတုိင္း ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းႏိုင္ တဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ တစ္လတည္းသာ ျဖစ္ေတာ့ ဒီတစ္လေလးအတြင္းမွာ ကထိန္အလွဴ လွဴျဖစ္ ေအာင္ဆိုၿပီး အထူးအာရံုစိုက္ လံုးပမ္းၾကေတာ့ ဒါနေစတနာေတြက အထူးအားေကာင္းေနတဲ့ အတြက္ပဲ ဒီကထိန္အလွဴဟာ ႀကီးမားတဲ့အက်ဳိး ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာဟာ အလြန္သဘာ၀ က်ပါတယ္။
ဆင့္ပြားအက်ဳိး။ ။ အေရွ႕မွာ ရွင္းျပခဲ့တဲ့ အက်ဳိး (ထူးျခားခ်က္) ႏွစ္ခ်က္ကို ပုိ၍နားလည္ သေဘာေပါက္ေလာက္ေအာင္ အက်ဥ္းခ်ံဳး ျပန္ရွင္းျပရမည္ ဆိုလွ်င္ (၁) သံဃာအား လွဴဒါန္းရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထူးျခားတယ္၊ (၂) ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ အခ်ဳိ႕ကို ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေစတဲ့အတြက္ ထူးျခားတယ္။ ဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကေန ဆင့္ပြားအျဖစ္ျဖင့္ ထူးျခားတဲ့အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာ တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သံဃာအား လွဴဒါန္းရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပုဂၢိဳလ္ အစြဲလမ္းမရွိလို႔ ဒါန ေစတနာ ပိုအားေကာင္းလာတယ္၊ သန္႔ရွင္းလာတယ္၊ စင္ၾကယ္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ မ်ားရဲ႕ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေစတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ေတာ့ “ေၾသာ္ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေနၾကရတာ ဒီကထိန္ ခင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ကထိန္ အာနိသင္ ရလို႔မုိ႔ ၀ိနည္းသိကၡာ ပုဒ္အခ်ဳိ႕မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရၿပီး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ သက္သက္ သာသာ ေနရရွာၿပီ”လို႔ စိတ္ထဲမွာ သိျမင္သေဘာေပါက္တဲ့အတြက္ ေစတနာကပိုၿပီး ထက္သန္အားေကာင္း လာျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ သံဃိကဒါန အေနနဲ႕ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေစတဲ့ အေၾကာင္း ကေနၿပီး ေစတနာ ထက္သန္ အားေကာင္းမႈ ဆိုတဲ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခ်က္ဟာလည္းပဲ ေပၚေပါက္ လာျပန္တယ္။ ထပ္ခါထပ္ခါ အခ်ိန္တိုင္းအခ်ိန္တုိင္း ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းႏုိင္တာမဟုတ္၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ တစ္ေက်ာင္းမွာ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ႀကိမ္သာ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းခြင့္ရတာမို႔ ခက္ခဲရွားပါးတဲ့ ဒါနျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္အာရံု ပိုစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားၾကရတာ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေစတနာထက္သန္ အားေကာင္း ျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေစတနာ ထက္သန္ အားေကာင္းမႈ ထူးျခားခ်က္ေၾကာင့္ပဲ အျခားဒါနေတြထက္ ပုိၿပီး အက်ဳိးႀကီးမားတယ္ ဆိုတာလဲ အလြန္သဘာ၀ က်ပါတယ္။
လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္။ ။ ဒီကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းရျခင္းဆိုတဲ့ ဒါနကုသုိလ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားကို ဆြမ္း ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ခ်ုိဳခ်ဥ္ ရသာေတြ ဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းလို႔ သကၤန္းအစရွိတဲ့ လွဴဖြယ္၀တၳဳပစၥည္းေတြလည္း လွဴဒါန္းလုိ႔ ဒီဒါန ကုသုိလ္ေတြဟာဆက္ၿပီးေတာ့ ပြားမ်ားလာတယ္၊ ကုသေလာ ဓေမၼာ ကုသလႆ ဓမၼႆ ဥပနိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ = ကုသုိလ္တစ္ခုက အျခားကုသိုလ္တစ္ခုအား ပကတိအားျဖင့္ အားႀကီးေသာ အေၾကာင္းအေနနဲ႕ ေက်းဇူးျပဳလိုက္တဲ့အခါ အျခားကုသုိလ္တစ္ခုက အက်ဳိးတရားအေနျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္ ဆိုတဲ့ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ဟာ အလြန္သဘာ၀ က်တယ္။
ကထိန္သကၤန္းလွဴဒါန္းျခင္းဆိုတဲ့ ဒါနကုသုိလ္က အေၾကာင္းျပဳလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို သကၤန္းအစရွိေသာ ၀တၳဳပစၥည္းမ်ား လွဴဒါန္းျခင္းဆိုတဲ့ အက်ဳိးကုသုိလ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္။ တစ္ခါ အဲဒိလို လွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္ပဲ ကထိန္သကၤန္း လွဴလို႔ရွိလွ်င္ “ဒီလို ကုသုိလ္ျဖစ္လုိ႔ ဒီလို ကုသုိလ္တိုးပြားတယ္” လို႔ ေဟာၾကားတဲ့ အႏုေမာဒနာ တရားကို နာၾကားရ ျခင္းဆုိတဲ့ ဓမၼႆ၀ဏ ကုသုိလ္အက်ဳိးလည္း ျဖစ္ထြန္းေစျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ကုသုိလ္ တစ္ခု အေၾကာင္းခံၿပီး ကုသုိလ္မ်ားစြာ တုိးပြားလာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္းပဲ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးကို ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကထိန္သကၤန္း လွဴဒါန္းျခင္းဟာ အင္မတန္ လုပ္သင့္လုပ္ ထိုက္တဲ့ အလုပ္ပဲလို႔ သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ဘာအက်ဳိးကိုရလိုသလဲ။ ။ အဲသည္လို ကုသုိလ္ေတြ အင္အားေကာင္းတဲ့ ကုသုိလ္ေစတနာေတြ စုေပါင္းျဖစ္ေပၚလာေတာ့ အဲဒိကုသုိလ္ ေစတနာေတြတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာမည့္ အက်ဳိးတရားအေနနဲ႕ ေလာကီအက်ဳိးကိုလိုခ်င္သလား၊ ေလာကုတၱရာအက်ဳိးကို လိုခ်င္ သလားဆိုတာ စဥ္းစားေ၀ဖန္ရပါလိမ့္မယ္။
ေလာကီအက်ဳိးဆုိတာကေတာ့ ေလာကမွာ အသက္ရွည္ျခင္း၊ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ လွပျခင္း၊ က်န္းမာခ်မ္းသာျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဥာဏ္ပညာ ႀကီးမားထက္ျမက္ျခင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာ ၾကြယ္၀ျခင္း၊ ေနရ စားရ ေသာက္ရ အစစ ရာရာမွာ အဆင့္တန္းျမင့္မားျခင္းဆိုတဲ့ ေလာကီ အက်ဳိး ေတြပဲ။ ေလာကုတၱရာအက်ဳိးဆိုတာကေတာ့ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရၿပီး ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳတာပါပဲ။
အဲဒိေတာ့ ကုသုိလ္တစ္ခုျပဳၿပီးလွ်င္ အဲဒိကုသုိလ္ရဲ႕ ေစတနာအင္အား ေကာင္းမႈ အင္အား ေသးမႈ အေပၚမွာ အေျခတည္ၿပီးေတာ့ ့ေလာကီအက်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာအက်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနည္းနဲ႕အမ်ား မိမိတို႔လိုလားအပ္တဲ့ အက်ဳိးကို ရမွာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ စြမ္းအင္သတၱိေၾကာင့္ပဲ။ ေစတနာ ဓာတ္ရဲ႕ စြမ္းအင္ သတိၱေၾကာင့္ပဲ။
ဒီေတာ့ တကယ္လို႔ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြဟာ ေလာကီအက်ဳိးေတြ လိုခ်င္တယ္ဆို လွ်င္ေတာ့ ေလာကီအက်ဳိးကေတာ့ မေတာင့္တဘဲနဲ႕ ရသြားတာပဲ၊ သူ႔အေၾကာင္းအက်ဳိး သဘာ၀ အားေလွ်ာ္စြာ အသက္ရွည္ျခင္း၊ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ လွပတင့္တယ္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာမ်ားျခင္း၊ ခြန္အားႀကီး မားျခင္း၊ ဥာဏ္ပညာႀကီးျခင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာ ၾကြယ္၀ျခင္း စတဲ့ ေလာကီအက်ဳိး ေတြကေတာ့ အေၾကာင္းအက်ဳိး သဘာ၀အရ ျဖစ္ေပၚသြားတာပဲ။
သို႔ေသာ္ ေလာကုတၱရာက်ဳိးျဖစ္တဲ့ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္နဲ႕ ဆင္းရဲခပ္သိမ္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ ရျခင္း အက်ဳိးဆိုတာကေတာ့ စိတ္က လိုလိုလားလား ဦးတည္ထားမွသာလွ်င္ရတယ္။ စိတ္ကိုက ၀ဋ္ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္နဲ႕ လ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖို႔ မလို လားလို႔ ဦးတည္မထားလွ်င္ေတာ့ ဒီေလာကုတၱရာအက်ဳိးထူးကို မရႏိုင္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ လိုလားလို႔ စိတ္ကို အဲဒိ ေလာကုတၱရာအက်ဳိးဘက္ကို ဦးတည္ထားလွ်င္ေတာ့ ဒီကုသုိလ္ အေၾကာင္း အေထာက္အပံ့ ေၾကာင့္ပဲ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ကိုရႏိုင္တယ္၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္၊ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္တယ္။
ဆင္းရဲၿငိမ္းဖို႔ကို ဦးတည္ထားပါ။ ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကီအက်ဳိးကို ဦးတည္ခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မထားဘဲ ဆင္းရဲမဖက္ ခ်မ္းသာသက္သက္ျဖစ္တဲ့ ေလာကုတၱရာက်ဳိးျဖစ္တဲ့ မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္နဲ႕ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးကိုပဲ ဦးတည္ ခ်က္ထားဖို႔ ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒိလို ဦးတည္ၿပီး လွဴဒါန္းလွ်င္ ဦးတည္ခ်က္မထားတဲ့ ေလာကီက်ဳိးကလည္းပဲ သူ႔အလုိအေလွ်ာက္ ပါ၀င္ၿပီး ျဖစ္တာပါပဲ။
မဂ္လမ္းေပၚမွ ျမတ္ဒါန။ ။ ဒါနကုသုိလ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ မေတာင့္မတရဘဲ ၾကြယ္ၾကြယ္ ၀၀ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ လူ႔စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာေတြကို ခံစား စံစားရတယ္ဆိုတာကေတာ့ ရရွိၿမဲ သာမာန္အက်ဳိးပါပဲ၊ ဒီအက်ဳိးေလာက္နဲ႕ အားရမေနဘဲ ဒိထက္ပုိၿပီး ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ဳိးကုိ ဦးတည္ခ်က္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႔စိမ္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ စသည့္ အက်ဳိး ေတြဟာ ျဖစ္တတ္ ပ်က္တတ္တဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြနဲ႕ မကင္းတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲနဲ႕ေရာယွက္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲမဖက္ ခ်မ္းသာသက္သက္ျဖစ္တဲ့ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးကိုသာ ဦးတည္ခ်က္ထားလွ်င္ ဒီဒါနဟာ ေကာင္းေသာ အေၾကာင္း အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
မွတ္ေလာက္တဲ့ ၀တၳဳသာဓက ။ ။ ဒါနျပဳရာမွာ စိတ္ထားမွန္ ဦးတည္ခ်က္မွန္လို႔ ေလာကီက်ဳိး ေလာကုတၱရာက်ဳိး ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ရတဲ့ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မူစဥ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ရွင္းျပပါ့မယ္၊
ျမတ္ဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မူစဥ္ အခါက ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္မွာ မဟာေသန ဆိုတဲ့ ျဗဟၼဏ သူၾကြယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဲ႕ဖခင္ ၀ဂၤႏၲ ျဗဟၼဏႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္ၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာကို အရွင္ျမတ္တစ္ပါးလို ၾကည့္လဲၾကည္ညိဳ၊ သားရဟန္း တစ္ပါးလိုလဲ ခင္မင္ပါတယ္။ သခၤါရသေဘာအရ (တျဖည္းျဖည္း ပစၥည္းေတြ ေလ်ာ က်ပ်က္စီးေတာ့) ေနာက္ဆံုးမွာ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ ရွာစားရတဲ့ အေျခအေနထိ ဒီျဗဟၼဏႀကီး ဆင္းရဲသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရွးကလို မလွဴႏုိင္ မတန္းႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ပစၥည္းပစၥယျပည့္စံုတဲ့အခုိက္မွာ ဒီအတုိင္းပဲ အၿမဲျပည့္စံုေနလိမ့္မယ္လုိ႔ ပစၥည္းမာန္တက္ကာ ဘုရားမွန္းမသိ၊ တရားမွန္းမသိ၊ သံဃာမွန္းမသိ ေလာက္ေအာင္ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ဘ၀င္ကိုင္ေနတဲ့ လူေတြ အေတာ္ သတိခ်ပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚလာၿပီးလွ်င္ အေျခအေန တစ္ရပ္တည္းမွာ တည္ၿမဲမေနဘဲ ပ်က္စီးရတာဟာ တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ သဘာ၀ပဲ။
ျဗဟၼဏႀကီးဟာ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ ရွာစားရလို႔ မလွဴဒါန္းႏုိင္ေသာ္လည္းပဲ အရွင္သာရိ ပုတၱရာကို ၾကည္ညိဳလ်က္ ခင္မင္လ်က္ပဲ၊ သာသနာေတာ္ထဲမွာရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ ေတြကို ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ ၾကည္ညိဳတယ္ဆိုတာ ၾကည္ညိဳမႈ သက္သက္ေတာ့ ခပ္ရွားရွား ပါပဲ၊ အနည္းနဲ႔အမ်ား ခင္မင္မႈ ကေလးေတာ့ ပါတာပဲ၊ ေက်းဇူးတင္လို႔ ခင္မင္တာ၊ သေဘာေကာင္း လို႔ အေျပာေကာင္းလို႔ ခင္မင္တာ၊ အသံေကာင္းလို႔ ခင္မင္တာ၊ ရုပ္ေကာင္းလို႔ ခင္မင္တာ စသည္ျဖင့္ ခင္မင္မႈကေလးေတြ ကေတာ့ ၾကည္ညိဳမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ သဒၵါတရားနဲ႕ တြဲလ်က္ ပါလ်က္ပဲ မ်ားပါတယ္။ ယခု ဒီပုဏၰား ႀကီးလဲ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ၾကည္ညိဳတာဟာ သားလို ခင္မင္မႈကလဲ ပါေနတယ္၊ သံေယာဇဥ္ ေပါ့ေလ၊
တစ္ေန႔မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ ျဗဟၼဏႀကီးျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ခ်ီးေျမာက္ ခ်င္ေတာ့ ျဗဟၼဏႀကီးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းရပ္တယ္၊ ဒါကို ျဗဟၼဏႀကီးက ျမင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ေလာင္းစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာမျမင္ရေလေအာင္ ပုဏၰားကြယ္ ေလးမွာေနၿပီး အသာေလး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတယ္။ အေတာ္ၾကာလို႔ ဆြမ္းေလာင္းသူ မေပၚလာ ေတာ့ အရွင္သာရိ ပုတၱရာလဲ ၾကြသြားတယ္။
အဲသည္လိုနဲ႕ အရွင္သာရိပုတၱရာက ႏွစ္ရက္သံုးရက္ဆက္ၿပီး အဲဒိ ျဗဟၼဏႀကီးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ မွာ ဆြမ္းရပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီျဗဟၼဏႀကီးဟာ ဘာမွ ေလာင္းစရာမရွိတဲ့အတြက္ ဆြမ္းမေလာင္း ႏုိင္ဘူး၊ စိတ္ထဲကေတာ့ ငါ့သား အရွင္သာရိပုတၱရာ ၾကြလာတာ ငါဘာမွ မေလာင္းႏိုင္ဘူး၊ ေလာင္းခ်င္လုိက္တာ၊ လွဴခ်င္လိုက္တာ၊ ဒါန ေစတနာေတြကေတာ့ အင္မတန္ ထက္ထက္ သန္သန္ႀကီး တက္တက္ၾကြၾကြႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လွဴစရာပစၥည္းကလည္း ဘာမွ မရွိ၊ ေလာင္းစရာက ဘာမွမရွိေတာ့ မလွဴႏုိင္၊ မေလာင္းႏိုင္ဘူး။
ျဗဟၼဏႀကီးမလွဴႏုိင္ မေလာင္းႏိုင္လို႔ စိတ္အားငယ္တာ ၀မ္းနည္းတာက တစ္မ်ဳိး၊ အရွင္ သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္ရလို႔ မိမိအိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းရပ္လို႔ ၀မး္သာၿပီး တက္ၾကြ ေနတဲ့ စိတ္ေတြကတစ္မ်ဳိး၊လွဴဒါန္းခ်င္တဲ့ေစတနာကတစ္မ်ဳိး အဲသည္လိုျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႕ တစ္ေန႔ ေတာ့ အရပ္ထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ျဗဟၼဏစာေပေ၀ဒေတြကို ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္ဖို႔ လာၿပီးပင့္ေတာ့ ဒီျဗဟၼဏႀကီးလုိက္သြားတယ္၊ အဲဒိအိမ္မွာ ျဗဟၼဏစာေပ ေ၀ဒေတြကို ရြတ္ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ဥာဏ္ပူ ေဇာ္ခ အေနနဲ႕ ႏုိ႔ထမင္းတစ္ေယာက္စာနဲ႕ ဖ်င္ပုိင္းတစ္ပိုင္း အိမ္ရွင္က လွဴလိုက္တယ္။
ပတ္ပိုင္းလွဴတဲ့ အစဥ္အလာ။ ။ ဒီဖ်င္ပုိင္းလွဴတဲ့ အေလ့အထဟာ အဲဒိ ျဗဟၼဏေတြက စတာလား မသိပါဘူး၊ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ကလည္းဒ အဲဒိလိုပဲ သံဃာေတာ္ေတြ လွဴတဲ့အခါမွာ သကၤန္းတစ္ထည္စာ မလွဴႏိုင္တဲ့အတြက္ တစ္ပိုင္းတစ္စ လွဴတာေတြရွိတယ္၊ တစ္ထည္စာ လွဴႏိုင္တာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါး ပါတယ္။ အဲဒိလို တစ္ပုိင္းတစ္စရတဲ့ ဖ်င္ပုိင္း ပိတ္ပိုင္း ကေလးကိုပဲ စပ္ဟပ္ ခ်ဳပ္ၿပီး သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ား သကၤန္းအျဖစ္ ၀တ္ၾကရတယ္။
အဲဒိအေလ့အထဟာ အခုထိ သီဟုိဠ္မွာေတာ့ ရွိေနတယ္။ သီဟုိဠ္မွာေတာ့ ပိတ္စကေလး သံုးေတာင္စေလာက္ လွဴတယ္၊ တစ္ခါတရံလဲ ႏွစ္ေတာင္စေလာက္ လွဴၾကတယ္၊ ပိတ္အုပ္ႀကီး တစ္အုပ္လံုး လွဴတာလည္း ရွိတာပဲ၊ တစ္အုပ္လံုးလွဴတယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ပါးတစ္အုပ္က် မဟုတ္ ပါဘူး၊ သံဃာေတာ္ ၁၀ ပါး ပင့္တယ္ဆိုလွ်င္ သံဃာ ၁၀ပါးကိုရည္စူးၿပီး ပိတ္အုပ္ကို လွဴလုိက္ တာပဲ၊ အဲဒိပိတ္အုပ္ကိုမွ သံဃာ ၁၀ ပါးက ေ၀ငွၿပီးေတာ ့ယူရတယ္။ အဲဒိအစဥ္အလာ ယခုအထိ သီဟုိဠ္မွာ ရွိေနေသးတယ္။
သမာဓိရေစတဲ့ အ၀တ္နဲ႕ စိတ္ျဖဴေစတဲ့အ၀တ္။ ။ၿပီးေတာ့ က်မ္းဂန္မွာေက်ာင္းကန္ဘုရားသြား မယ္။ ဘုရားသြားဖူးမယ္၊ တရားနာသြားမယ္ဆိုလွ်င္ ၾသဒါတ ၀တၱ၀သေနာ အ၀တ္ျဖဴ ၀တ္သြားၾက တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ အဲဒါလည္းပဲ သီဟုိဠ္မွာေတာ့ အခုထိပဲ ဘုရားေက်ာင္းကန္သြားလွ်င္ ဥပုသ္ေစာင့္သြားသြား တရားနာသြားသြား ဘယ္ကုိပဲသြားသြား အ၀တ္ျဖဴကို ၀တ္သြားၾကတယ္၊ အ၀တ္ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားေတြ မ၀တ္ၾကဘူး၊ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ သမီးေလးေတြကအစ ဂါ၀န္အျဖဴ ကေလးႏွင့္ တဘက္ျဖဴကေလး ပတ္လို႔သြားၾကတယ္။ ေကာင္းတဲ့အေလ့အထပါပဲ။
ဘုန္းႀကီးတို႔ဆီေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမ်ား ေယာဂီေရာင္ဆိုၿပီးေတာ့ အညိဳေရာင္၀တ္သြားၾကတယ္။ အညိဳေရာင္၀တ္သြားေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ၊ အညိဳေရာင္ဆိုတာက စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိကို အားေပးတာေပါ့။ အျဖဴဆုိေတာ့ စိတ္ဓာတ္ျဖဴစင္မႈကို အားေပးတယ္။ ႏွစ္မ်ဳိးလံုးတမ်ဳိးစီ ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ။
မသင့္ေလ်ာ္တဲ့အ၀တ္။ ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိလို ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားတဲ့အခါမွာ ေၾကာင္ေၾကာင္ က်ားက်ား အဆင္ဆန္းေတြ၊ ဘာလူမ်ဳိးမွန္း မသိရေလာက္ေအာင္ ဆန္းဆန္းျပားျပား ခ်ဳပ္ထား တာေတြ၊ ဟီရိၾသတၱပၸကင္းတဲ့ မလံုမလဲ အက်ီ ၤေတြ၀တ္သြားၾကတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မျမင္ေတာ္တ့ဲ ကိစၥပဲ။ အဲဒါေတြေတာ့ ေရွာင္ႏိုင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ျဗဟၼဏႀကီးဟာ ဖ်င္ပိုင္းတစ္ပုိင္းနဲ႕ ႏို႔ထမင္းတစ္ေယာက္စာရေတာ့ သိပ္၀မ္းသာသြား တယ္။ ဒီကေန႔ ငါ့သား အရွင္သာရိပုတၳရာ ၾကြလာရင္ ဒီဖ်င္ပိုင္းတစ္ပုိင္းလွဴမယ္၊ ဒီ ႏုိ႔ဆြမ္းလဲ လွဴမယ္၊ ရလာကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ၀မး္သာလို႔ မဆံုးဘူး။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ေျမႀကီးေတာင္ ေျခေထာက္နင္းမိတယ္ မထင္ဘူး။ စိတ္က တက္ၾကြေနလို႔ ရုပ္ကလည္း ေပါ့ပါးေနတာ ေျမႀကီးကို ထိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ အရွင္သာရိပုတၳရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလဲ ၾကြေနက် အတုိင္း ဆြမ္းလာရပ္တယ္။ ဒီေတာ့ ျဗဟၼဏႀကီးဟာ ၀မ္းပန္းတသာနဲ႕ အရင္ေန႔မ်ားလို ပုန္းမေန ေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးထံသြားၿပီး “အရွင္ဘုရား၊ အိမ္ထဲ ၾကြေတာ္ မူပါ၊ ဆြမ္းေလာင္းပါရေစ၊ သကၤန္းလဲ ကပ္ပါရေစ” လို႔ေလွ်ာက္ထားေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာကလဲ ၾကြလုိက္သြားတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အခင္းကေလးက်က်နန ခင္းၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာ ကို အဲဒိမွာ ထုိင္ဖို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ႏို႔ဆြမ္းႏွင့္ ဖ်င္ပုိင္းအလွဴ။ ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ထုိင္ၿပီးေတာ့မွ အရွင္ျမတ္ရဲ႕ သပိတ္ထဲကို ႏို႔ထမင္းေလာင္းလွဴလိုက္တယ္။ ထက္၀က္ေလာက္ရွိတဲ့အခါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က တားတဲ့အေနနဲ႕ သပိတ္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္လုိက္တယ္၊ ဒီေတာ့ ျဗဟၼဏႀကီးက “အရွင္ဘုရား၊ ဒီဆြမ္းဟာ တစ္ပါးစာ တစ္ေယာက္စာ ဆြမ္းပါ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္အေရး ၾကည့္ရႈေတာ္မမူပါနဲ႕၊ သံသရာအေရးကိုပဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အားလံုး အလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က လည္း ခ်ီးေျမာက္ခ်င္တာနဲ႕ လက္ကို ရုပ္ၿပိီးေတာ့ ႏို႔ထမင္းအားလံုးကို အလွဴခံလုိက္တယ္။ ၿပီးမွ ျဗဟၼဏႀကီးက သူရလာတဲ့ ဖ်င္ပိုင္းေလးကို သကၤန္းအျဖစ္ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကို လွဴတယ္။
ေစတနာေကာင္းလွ်င္ အက်ဳိးႀကီးမား ။ ။ လွဴဖြယ္ပစၥည္း အေနနဲ႕ေတာ့ ဘာမွ တန္ဖိုးရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏို႔ထမင္း တစ္ေယာက္စာနဲ႕ ပိတ္ပိုင္းကေလး ရွိလွမွ ႏွစ္ေတာင္သံုးေတာင္ေပါ့၊ သို႔ေသာ္ ဒီျဗဟၼဏႀကီး စိတ္သႏာၱန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာကို လွဴဒါန္းလိုတဲ့ ဒါနေစတနာ က အားေသးသလား၊ အားႀကီးသလား၊ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဒါနေစတနာလား၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုေဆာင္းလာရတဲ့ ဒါနေစတနာေနာ္၊ ဒီေတာ့ ဒီ ဒါနေစတနာဟာ အင္မတန္ အားေကာင္းတာေပါ့။
မွန္ကန္ေသာ စိတ္ထားႏွင့္ ဦးတည္ခ်က္။ ။ အဲဒီလို ေလာင္းလွဴၿပီးေတာ့ ဒီျဗဟၼဏႀကီးက ဆုေတာင္းတယ္။ ဘယ္လို ဆုေတာင္းသလဲဆုိေတာ့ “ဒီႏို႔ဆြမ္းနဲ႕ သကၤန္းကို လွဴဒါန္းရတဲ့ ဒါန ကုသုိ္လ္ေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားမ်ားသိတဲ့ တရားကို တပည့္ေတာ္ သိရပါလို၏ ဘုရား”လို႔ ဆုေတာင္း တယ္။အရွင္ဘုရားမ်ားသိတဲ့တရားေတာ္ဆုေတာင္းဟာ ေလာကီဆုေတာင္းမဟုတ္၊ ေလာကုတၱရာ ဆုေတာင္း၊ အရွင္သာရိပုတၱရာက အရိယသစၥာေလးပါးကို မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္နဲ႕ ထိုးထြင္းသိတာ မဟုတ္ပါလား၊ အဲဒိရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲၿငိမ္းေရးပါ။ အင္မတန္မွ အတုယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကလည္း ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႕ ျပည့္စံုေစလို႔ ဆုေပးၿပီး ျပန္ၾကြ သြားတယ္။
ျဗဟၼႀကီးလဲ သူ႔ဒါနကို မၾကာခဏ ျပန္ျပန္ေတြးမိတုိင္း ေတြးမိတုိင္း ၀မ္းသာေနတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ ငါ့သား အရွင္သာရိပုတၱရာ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ ငါ့မွာ လွဴဖြယ္၀တၱဳပစၥည္း ရွိတဲ့အခ်ိန္ တိုက္ဆုိင္လို႔ လွဴလိုက္ရတယ္။ ၀မ္းသာလုိက္တာ၊ ၀မ္းသာလိုက္တာႏွင့္ ေတြးမိတုိင္း ၀မ္းသာေနတယ္။ ၀မ္းသာတိုင္း ၀မ္းသာတုိင္းဟာ ဒါနကုသုိလ္ ေစတနာေတြ တိုးတိုးၿပီး အာေကာင္းလာတယ္။ ဒါနဲ႕ အသက္အတုိင္းေနၿပီး ဒီျဗဟၼဏႀကီး ကြယ္လြန္ေတာ့ သာ၀တၱိျပည္က အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးသူေဌး တစ္ဦးရဲ႕ ဇနီး ၀မ္းထဲမွာ ပဋိသေႏၶ ေနတယ္။
မိခင္ေလာင္း၏ ခ်စ္ျခင္း။ ။ ဒီကေလး ကိုယ္၀န္ရွိေနတုန္းမွာ သူ႔မိခင္ဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ဦးေဆာင္တဲ့ သံဃာငါးရာကို ႏို႔ဆြမ္းမပ်စ္မက်ဲ ကပ္လွဴလိုတဲ့ ဆႏၵျဖစ္ေပၚတယ္။ ဖန္ရည္ဆိုးတဲ့ အ၀တ္ညိဳကို၀တ္၊ သံဃာအစြန္မွာ ထုိင္ၿပီး သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အၾကြင္းအက်န္ ႏို႔ဆြမ္းကို စားလိုတဲ့ ဆႏၵလည္း ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔မိဘေတြဟာ သူ႔အလိုဆႏၵအတုိင္း အားလံုး ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးၾကေတာ့ ဒီသူေဌးကေတာ္ေလး ႏုိ႔ဆြမ္းလဲ လွဴရ၊ ေယာဂီေရာင္၀တ္၊ သံဃာ အစြန္မွာ ထုိင္ၿပီး ဆြမ္းၾကြင္းလဲ စားရတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူ႔ဆႏၵက ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ ခ်င္ျခင္း ၿငိမ္းသြားတယ္ေပါ့။ ေနာက္လဲ ကေလးမဖြားခင္ မဂၤလာအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဖြားၿပီးေနာက္ မဂၤလာအမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳလုပ္ရာ မွာလည္း အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႕ ရဟန္းငါးရာကိုပဲ ႏို႔ဆြမ္းခ်ည္း ကပ္ၾကတယ္။
ကေလး၏ ကမၺလာဒါန။ ။ တစ္ေန႔မွာ ေမြးေန႔မဂၤလာ ဒါနကုသုိလ္ ျပဳလုပ္ေတာ့ ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာထံ ေခၚၾကတဲ့အခါ ကေလးကသူ႔ကို ခင္းသိပ္ထားတဲ့ တစ္သိန္းတန္ ကမၺလာကို လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႕ ခ်ိတ္ထားတယ္၊ လူႀကီးေတြက ကမၺလာကို ဆြဲလိုက္ ေတာ့ ကေလးက ငိုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆြဲမယူေတာ့ဘဲ ကေလးေရာ ကမၺလာကိုပါ အရွင္ျမတ္ႀကီးထံ ယူသြားၾကတယ္။ အရွင္ျမတ္အနားေရာက္ေတာ့ ကေလးက ကမၺလာကို ခ်ိတ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ ေခ်ာင္းကေလးကို ေျဖခ်လုိက္ေတာ့ကမၺလာဟာ အရွင္ျမတ္ႀကီး အနားမွာ က်သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ မိဘမ်ားက “ေၾသာ္.. ကေလးက ကမၺလာကို လွဴခ်င္တာကိုး” လို႔ ရိပ္မိၾကၿပီး “အရွင္ျမတ္ရဲ႕ တပည့္ လွဴဒါန္းတ့ဲကမၺလာကို အလွဴခံေတာ္မူပါဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ကမၺလာေလးကို အရွင္သာရိပုတၱရာအား ကပ္လွဴလိုက္ၾကတယ္။ “ကေလးရဲ႕ နာမည္က ဘယ္သူလဲတဲ့” လို႔ အရွင္ျမတ္က ေမးေတာ့ “အရွင္ဘုရားရဲ႕ ငယ္နာမည္အတုိင္း တိႆပါဘုရား” လို႔ေလွ်ာက္ၾက တယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ငယ္နာမည္က ဥပတိႆ ပါ။
ကေလး ၇ ႏွစ္သား ရွိတဲ့အခါ ကေလးက ကိုရင္၀တ္ေပးဖို႔ ရွင္ျပဳေပးဖို႔ ပူဆာတယ္၊ မိဘ ေတြကလည္း သေဘာတူတယ္၊ ဒီကေလးဟာ ေမြးလာတကည္းက ပါရမီပါတဲ့ကေလးပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုပဲပင့္ၿပီး ကေလးကိုရွင္ျပဳေပးဖို႔ အပ္ႏွံၾကတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်ာင္းကုိေခၚသြားၿပီး ရွင္ျပဳေပးတယ္။ ၇ ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ရွင္ျပဳေပးတာမို႔ ကေလးကို ရွင္ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ အထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ၇ ရက္ပတ္လံုး ႏို႔ဆြမ္းကပ္ ၾကတယ္။
အလုပ္ေကာင္းလို႔ ကံေကာင္းတယ္။ ။ ရွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔က်ေတာ့ ကိုရင္ကေလး ဆြမ္းခံ ထြက္တယ္။ ၇ ႏွစ္သား ကိုရင္ကေလး ဆြမ္းခံထြက္လာတဲ့အခါ ေရွးကျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ပါရမီ ကလည္း အက်ဳိးေပးခြင့္ အခ်ိန္ေရာက္၊ သူကိုယ္တုိင္လည္း ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးျဖစ္တဲ့ သူေဌးသူၾကြယ္ ရဲ႕သား၊ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း လိမၼာေရးျခားရွိလို႔ နာမည္ကလည္း ရၿပီးသားျဖစ္ျပန္၊ အခု ကိုရင္ ၀တ္တဲ့အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း သကၤန္းကေလးနဲ႕ ကတံုးစိမ္းစိမ္းေလးနဲ႕ အသားက ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္း ကေလးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေနတယ္။ လူေတြက ၾကည္ညိဳၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြမ္းေတြေလာင္းလိုက္ၾကတာ ဆြမ္းအုပ္ေပါင္း ငါးရာေတာင္မွပဲ၊ ပိတ္ပိုင္းငါးရာလည္း လွဴလိုက္ ၾကတယ္။ ေရွးကျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနကုသုိလ္က အခ်ိန္က်လို႔ အက်ဳိးေပးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆြမ္းခံ ထြက္ရျပန္ေတာ့လည္း အရင္ေန႔လို႔ပဲ ရျပန္တယ္။
ဘုန္းဆိုတာ ေရွးကျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈေတြ။ ။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုရင္ေလးက ဘုန္းႀကီးတဲ့ကုိရင္ေလးျဖစ္ေန တယ္။ ဘုန္းဆိုတာ ေရွးကကုသုိလ္ကံကို ေျပာတာ။ ဘုန္းႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ေရွးက ကုသုိလ္ကံ ေျမာက္မ်ားစြာ ျပဳခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒီကုိရင္ကေလး ဘုန္းႀကီးတယ္ဆိုေတာ့ ေရွးက ဘာကုသို္လ္မ်ား ျပဳခဲ့သလဲ၊ ေရွးဘ၀က ႏို႔ထမင္း တစ္ပါးစာနဲ႕ ဖ်င္ပိုင္းတစ္စ၊ အခုဘ၀ ကမၺဘာေလးတစ္ထည္၊ ဒါပဲ လွဴခဲ့တယ္။ နည္းနည္းကေလးပါလား။ ပစၥည္း၀တၳဳက ေသးသိမ္ ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ေစတနာက အင္အားႀကီးမားေတာ့ သူဟာ ဘုန္းႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာရတယ္။ ဘုန္းႀကီးတယ္ဆိုတာ အလကားသက္သက္ ႀကီးတာမဟုတ္ဘူး၊ ေရွးက ဒါနကုသုိလ္ေတြကို ေစတနာ ထက္ထက္သန္သန္နဲ႕ ျပဳခဲ့လို႔ ဘုန္းႀကီးတာ။
ကိုရင္ တိႆ၏ ကမၺလာတစ္ေထာင္အလွဴ။ ။ ေဆာင္းရာသီ တစ္ေန႔မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြက ခ်မ္းလို႔မီးလံႈေနၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာ ကုိရင္ တိႆက ဟုိေက်ာင္းဒီေက်ာင္းေလွ်ာက္သြားရင္း ရဟန္းေတာ္ေတြ မီးလံႈေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ကိုရင္ေလးက..
“အရွင္ဘုရားမ်ား မီးလံႈေနၾကသကိုး၊ ခ်မ္းလွ်င္ သကၤန္းၿခံဳၾကေပါ့ဘုရား၊ သကၤန္းၿခံဳထား လွ်င္ အခ်မ္းလံုပါတယ္”
“အမယ္ ကိုရင္ကေျပာေတာ့ လြယ္လိုက္တာ၊ ၿခံဳသကၤန္းရွိမွ ၿခံဳႏိုင္မွာေပါ့ ကုိရင္ရဲ႕၊ သကၤန္း မရွိဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ ၿခံဳမလဲ၊ မီးပဲ လံႈရတာေပါ့၊ တို႔က ကိုရင္လို ဘုန္းမႀကီးဘူးကြယ့္”
“အဲသည္လိုဆိုရင္ ၿခံဳသကၤန္းမရွိတဲ့ အရွင္ဘုရားမ်ား တပည့္ေတာ္နဲ႕အတူ ၿမိဳ႕ထဲကို ၾကြေတာ္မူပါဘုရား၊ ၿခံဳသကၤန္း ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္”
ကိုရင္တိႆက အဲဒိလို ေလွ်ာက္လားလုိက္ေတာ့ ၿခံဳသကၤန္းမရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက ကိုရင္ကေလးေနာက္ ၾကြလုိက္သြားၾကတာ။ ကိုရင္ တိႆရဲ႕ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ လာဘ္လာဘေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ကိုရင္ရဲ႕ ဘုန္းကံကို ယံုၾကည္ၾကလို႔ေပါ့။
ကိုရင္ေလးဟာ သံဃာေတာ္တန္းႀကီးရဲ႕ ေရွ႕ကေန ၾကြၿပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ရပ္ရပ္သြားတယ္။ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြက
“ ကုိရင္ေလး ဘာအလုိရွိပါသလဲဘုရား”
“ သံဃာေတာ္ေတြ ၿခံဳသကၤန္း လိုေနလို႔ ဒါယကာႀကီး”
ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြက ဘာအလိုရွိသလဲေမးတယ္၊ ဘာလိုတယ္ဆိုတာပဲေျပာရတယ္။ ဘာလွဴပါလု႔ိ မေျပာေကာင္းဘူး၊ လိုတာပဲ ေျပာရတယ္၊ ဒါေလာက္ ေျပာလိုက္လွ်င္ပဲ မူလ ကတည္းက ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိိလုိ႔ လွဴခ်င္ေနၾကတဲ့ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြက သံဃာတန္းႀကီး ေရွ႕က ကို၇င္ကေလးကို ၾကည္ညိဳ၊ ေနာက္က ၀င္းထိန္ေနတဲ့ သံဃာတန္းႀကီးကုိလဲ ၾကည္ညိဳ ၾကေတာ့ လွဴလိုက္ၾကတာ ကမၺလာသကၤန္း၊ သကၠလပ္သကၤန္းေတြ မၾကာခင္ပဲ သကၤန္း တစ္ေထာင္ ျပည့္သြားတယ္။
စိတ္ကို ေျပာင္းေစတဲ့ ဒါန ။ ။ ေရွးကံစြမ္းအားမ်ား အင္မတန္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတယ္။ အေကာင္းထဲက မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အဆိုးေတြကိုလည္း ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္တယ္။ အေၾကာင္းညီညြတ္လို႔ ကံတရားအက်ဳိးေပးခြင့္ သာလာတာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္တည္း အေျခအေနဟာ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲ သြားႏုိင္တယ္။
အဲဒိသဘာ၀အတုိင္းပဲ အခု ကိုရင္တိႆရဲ႕ ေရွးက ျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနကုသုိလ္ကံဟာလဲ အလြန္ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒီကုိရင္ကေလး သံဃာေတာ္တစ္ေထာင္နဲဲ႕ ကမၺလာအလွဴခံၾကြလာတယ္ လို႔ သတင္းပ်ံ႕သြားေတာ့ ေစ်းထဲက ကမၺလာဆုိင္က ဆုိင္ရွင္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ကမၺလာေတြကို အလွဴခံမွာ အလြန္အမင္း စိုးရိမ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႕ ဆိုင္ႀကီးပိတ္ထားလု႔ိလဲ မသင့္ေလွ်ာ္ေတာ့ အေပၚဆံုးကထားၿပီး ၀ယ္သူျမင္လြယ္ေအာင္ ျပထားတဲ့ အသျပာတစ္သိန္းတန္တဲ့ ကမၺလာ ေတြကို ည့ံတဲ့ အျခားကမၺလာေတြအေပၚကေန ဖံုးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ ညံ့တဲ့ ကမၺလာေတြကိုပဲ ျမင္သာေအာင္ ထုတ္ျပထားတယ္၊ အလွဴခံလွ်င္ မေကာင္းတာေတြ လွဴမယ္ေပါ့ေလ၊ ေစတနာ မေကာငး္ဘူး၊ ေကာင္းတာကို ၀ွက္ထားၿပီး မေကာင္းတာကို လွဴခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အက်ဳိးေပးေတာ္ေတာ္ ႀကီးမားမွာပဲ။
ကိုရင္ကေလး တျဖည္းျဖည္း သူ႔ဆိုင္နားေရာက္လာေတာ့ ဒီဒါယကာက လွမ္းျမင္တယ္၊ ျမင္လုိက္တယ္ဆိုလွ်င္ပဲ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး လွဴခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေပၚထြက္လာတယ္။ ဖံုးထား ၀ွက္ထားတဲ့ ကမၺလာေတြ အ၀တ္ေတြ ဖယ္လိုက္တယ္။ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ အေကာငး္ဆံုးကမၺလာေတြေရြးၿပီးေတာ့လွဴလိုက္တယ္။
မုခ် လိုအပ္တဲ့စက္။ ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီဒါယကာ ဒီလိုျဖစ္ရသလဲ။ အစက လံုး၀ မလွဴခ်င္လို႔ ဖံုးထား ၀ွက္ထားတဲ့ဟာေတြ၊ အခုမွ ကိုရင္ေလးျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ပဲ လွဴခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆုံးကမၺလာေတြကို ေရြးလွဴခ်င္တယ္ဆိုတာ ကိုရင္ကေလးရဲ႕ ဘုန္းကံေၾကာင့္ပဲ။ ဘာဘုန္းလဲဆို အရင္ဘ၀က ႏို႔ဆြမ္းနဲ႕ သကၤန္းလွဴဒါန္းတဲ့ ဘုန္း၊ ဒီဘ၀မွာ ကမၺလာ လွဴတဲ့ ဘုန္းေပါ့..
အဲဒိဘုန္းကံတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရားက အက်ဳိးေပးဖို႔ရာ အခ်ိန္က်လာတဲ့အတြက္ မူလက မလွဴခ်င္တဲ့ ဒါယကာေတာင္မွ လွဴခ်င္စိတ္၊ လွဴခ်င္တဲ့ေစတနာေတြ ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေကာင္းဆံုး ကမၺလာေတြကို လွဴရတယ္။ ဒီေတာ့ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ= ေရွးဘ၀က ေကာင္းမႈ ျပဳခဲ့ရမယ္ ဆိုတဲ့ စက္ဟာျဖင့္ သတၱ၀ါတုိင္း သတၱ၀ါတုိင္းအတြက္ မုခ် လိုအပ္တဲ့ စက္ပဲဆိုတာ အင္မတန္ ထင္ရွားပါတယ္။
လွဴလု႔ရွိ ရွိလို႔လွဴ။ ။ “မရွိလို႔ မလွဴ မလွဴလို႔ မရွိ” ဆိုေတာသာ ျမန္မာစကားရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါ မရွိေတာ့မလွဴဘူးတဲ့ မလွဴျပန္ေတာ့လည္း မရွိျပန္ဘူး၊ အဲသည္ေတာ့ မရွိေတာ့လည္း ရွိသေလာက္ပဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ကေလး ဖဲ့ၿပီး လွဴရတယ္။ ဥပမာ- ထမင္းက ကိုယ့္အိမ္မွာ ခ်က္ထားတာ ဆန္ႏို႔ဆီတစ္လံုး ခ်က္ထားတယ္။ ႏုိ႔ဆီတစ္လံုးခ်က္ကို စားရမွာက ႏွစ္ေယာက္မွ် စားရမယ္၊ အဲဒိႏွစ္ေယာက္ မွ်စားရမယ့္အထဲက ဆြမ္းတစ္ဇြန္းေလာက္မ်ား ဖဲ႔ၿပီး ေလာင္းလိုက္ရင္ အက်ဳိးမမ်ားႏုိင္ဘူးလား။ ဆြမ္းအေနနဲ႕ ၾကည့္မယ္ဆုိလွ်င္ တစ္ဇြန္းတည္း၊ ဒါေပမယ့္ မိမိေစတနာ ထက္သန္အာေကာင္းလွ်င္ အဲဒိကုသုိလ္ဟာ ႀကီးမားတဲ့ ကုသုိလ္လား၊ ေသးသိမ္တဲ့ကုသုိလ္လား၊ အက်ဳိးမခံစားႏိုင္ဘူးလား၊ ခံစားႏိုင္သလား၊ ဒါေၾကာင့္မရွိေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဖဲ့ျပီး လွဴရတယ္၊ ဒါမွလည္း ေနာက္က်ေတာ့ ရွိလာတယ္၊ ရွိလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွိသေလာက္ လွဴေပေရာ့… မဟုတ္ဘူးလား..
လာဘ္ကိုထား၍ တရားကိုရွာ။ ။ အဲဒိလိုနဲ႕ ကိုရင္ေလးဟာ သံဃာတစ္ေထာင္အတြက္ ကမၺလာ သကၤန္းတစ္ေထာင္ရသြားတယ္၊ ဒီေတာ့ ကုိရင္က ပိုပိုၿပီး နာမည္ႀကီးလာတယ္၊ လာၿပီး ဖူးေျမာ္သူ ေတြ ပိုပိုမ်ားလာေတာ့ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ပ်က္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က တရားအား ထုတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္။ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ အဆက္မျပတ္ လာေနေတာ့ တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ ဒီအတုိင္းသာဆိုလွ်င္ ဘယ္လိုမွ တရားရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေရွးကံပါရမီက ႏိႈးေဆာ္ေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး၊ သူ ဒါနျပဳစဥ္က သူရဲ႕ စိတ္ထား ဦးတည္ခ်က္က အရွင္သာရိပုတၱရာ သိတဲ့ တရားကို သိရပါလို၏ လို႔ ဆုေတာင္းဦးတည္ထားတာ။ သူ႔ဦးတည္ခ်က္အတုိင္း အရွင္သာရိပုတၱရာ သိတဲ့ တရားကို သိဖို႔ အခ်ိန္က်ေနၿပီ၊ ပါရမီက ျပည့္ေနၿပီ။
ဒီေတာ့ သူေနလို႔မရေတာ့၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘဲ ျမတ္စြာဘုရား ထံမွာသာအရဟတၱဖိုလ္ အထိ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၿပီး ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းကေန တစ္ပါးတည္း တိတ္တဆိတ္ထြက္သြားတယ္။ ယူဇနာ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေ၀းတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ရြာတစ္ရြာနားက ျဖတ္အသြားမွာ ဒကာတစ္ေယာက္ ေတြ႕တယ္။
ရြာအနီးအပါးမွာ ေတာရေက်ာင္း ရွိမရွိ ေမးလို႔ ဒကာက ရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၿပီး ကိုရင္ကေလး တိႆကို ေတာရေက်ာင္း လုိက္ပို႔ေပးတယ္။ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ေတာေတာင္ စိမ့္စမ္းေတြကလဲ သာယာေတာ့ ကိုရင္ေလးက “ဒကာႀကီး … ဒီေနရာက ဘာလဲ၊ ဒီေနရာကိုေရာ ဘယ္လို ေခၚသလဲ” စသည္ျဖင့္ေမးေတာ့ ဒကာကလည္း ကိုရင္ေလး သိခ်င္တာကို၀မ္းပန္းတသာ နဲ႕ ေျဖေပးတယ္။ ၇ ႏွစ္သား ဆိုေတာ့ အေမးအစမ္းထူတဲ့အရြယ္ကုိး။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဒကာႀကီးက အေကာင္းဆံုး ေနရာကို ေနရာထုိင္ခင္း ရွင္းလင္းေပးၿပီး
“အလြန္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းပါ ဘုရား၊ ကိုရင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သတင္းသံုးႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါထက္ ကုိရင့္ဘြဲ႕က ဘ ယ္သူပါလဲ”
“ရွင္၀န၀ါသိတိႆပါ ဒကာႀကီး”
“ တပည့္ေတာ္တို႔ရြာကို ေန႔စဥ္ ဆြမ္းခံၾကြပါေနာ္”
ကိုရင္ေလးက ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းျဖင့္ သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဒကာႀကီးလဲ ၇ ႏွစ္သား ကိုရင္ေလးရဲ႕ ရုပ္ရည္ ရူပကာယ၊ ေနပံုထုိင္ပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံုေလးေတြနဲ႕ တစ္ပါးထည္း ေတာထြက္လာတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႕ သတိၱကိုပါ ၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ ရြာေရာက္ေတာ့ “ ရွင္၀န၀ါသိတိႆ ဆိုတဲ့ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး တုိ႔မ်ား ေတာရေက်ာင္းမွာ ေရာက္ေနတယ္ နက္ျဖန္ကစၿပီး ဆြမ္းခံၾကြလိမ့္မယ္၊ ယာဂုတို႔ ဆြမ္းတို႔ ေလာင္းလွဴၾကဖို႔ အသင့္ျပင္ထားၾက” လို႔ အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ၿပီး ႏႈိးေဆာ္ရင္း ကိုရင္ေလး ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းပံု ေျပာရတာလဲ ေမာလို႔။
ရွင္၀န၀ါသိတိႆ ဆုိတာ ေတာေတာင္ စိမ့္စမ္းကို သေဘာက်လို႔ ေတာမွာေပ်ာ္လို႔ သူ႔ဟာသူ မွည့္လိုက္တဲ့ ဘြဲ႕ပဲ။ အမ်ားက ေပးထားတဲ့ ဘြဲ႕ကေတာ့ ဆြမ္းေတြ႕လြန္း လွဴႏိုင္လြန္းလို႔ ”ပိ႑ပါတဒါယကတိႆ”၊ ကမၺလာေတြလွဴလုိ႔ ”ကမၺလဒါယကတိႆ” တဲ့၊ သံုးမည္ရ ရွင္ေက်ာ္ေပါ့ေလ။
ကိုရင္ေလးဟာ ကိေလသာကုန္ခန္းေရး၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းေရအတြက္ ေန႔မအား ညမနားႀကိဳးစား အားထုတ္တယ္။ ရြာကိုလည္း ဆြမ္းခံၾကြတယ္၊ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ ဆြမ္းေလာင္းတုိင္း ရွိခိုးတုို္င္း “ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ” လို႔ခ်ည္း ဆုေပးတယ္။ တျခားဘာစကားမွ လည္း မေျပာ၊ ဘာတရားမွလည္း မေဟာဘူး။ ပါရမီျပည့္သူ ျဖစ္လုိ႔ ႀက္ိဳးစားသေလာက္ တရားက ခရီးေရာက္တယ္။ ရုပ္သေဘာမွန္ နာမ္သေဘာမွန္ကို တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပုိ ရွင္းရ်င္းလင္းလင္း သိျမင္လာတယ္။ မၿမဲ၊ ဆင္းရဲ၊ ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါ ငါမဟုတ္တဲ့ သေဘာေတြကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ျမင္ လာတယ္။
အခ်ိဳ႕ညေတြမွာကိုရင္ဟာ အိပ္ေတာင္မွမအိပ္ဘဲႀကိဳးစားအားထုတ္တယ္။ ၀ါဦးကတည္းက စၿပီး ႀကိဳးစားလာလိုက္တာ ၀ါလယ္က်ေတာ့ ရႈလိုက္တုိင္း ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတဲ့ သေဘာေတြကိုခ်ည္းပဲ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္အထိ တရားက ရင့္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ လဆန္းပုိင္း ေရာက္ေတာ့ တရားအရွိန္ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းလာၿပီး မဂ္ဥာဏ္ေလးဆင့္ ဖိုလ္ဥာဏ္ေလးဆင့္ အ စဥ္အတုိင္း တက္သြားၿပီး အရဟတၱဖိုလ္အထိ ရရွိသြားတယ္။ ပါရမီ ကလည္း ျပည့္ၿပီးသား၊ ၀ီရိယဓာတ္ကလည္း ႀကီးမားေတာ့ ၇ ႏွစ္သားအရြယ္ သာမေဏငယ္ေလး ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၂ လသာသာေလာက္အတြင္းမွာ ကိေလသာ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းေအးသြားတယ္။
၀ါကၽြတ္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႕အတူ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလႅာန္ စတဲ့ အဂၢသာ၀က ႀကီးမ်ား၊ မဟာသာ၀က ႀကီးမ်ားေရာ သံဃာေတာ္မ်ားပါ ကုိရင္ေလး သိႆေနရာကို ၾကြေရာက္ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူၾကသည္အထိ ေရးထားကာ ေလးစားၾကတယ္။ ကိုရင္ကေလး အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ႔ ဂါစရဂါမ္ ဆြမ္းခံရြာက ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြကိုလည္း ျမတ္စြာဘုရားနဲ႕ အတူ သာ၀ကႀကီးမ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖူးေျမာ္ ၾကည္ညိဳခြင့္၊ ဆြမ္း ခဲဖြယ္၊ ေဘာဇဥ္ ခ်ဳိခ်ဥ္ ရသာ ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းခြင့္ ရၾကလို႔ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာၾကရတယ္။
ဒီ ရွင္၀န၀ါသိတိႆ သာမေဏေလးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ ဒါနကုသို္လ္ဟာ ေစတနာ အားေကာင္းလွ်င္ ေလာကီက်ဳိး ေလာကုတၱရာက်ဳိးႏွစ္မ်ဳိးလံုးကို ေပးစြမး္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိသာ ပါတယ္။ေလာကီက်ဳိးကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းက်ဳိးသဘာ၀အရ ရရွိမွာျဖစ္ေသာ္လည္းေလာကုတၱရာ က်ဳိးကေတာ့ မိမိတို႔ကလိုလိုလားလားနဲ႕ မဂ္ဖုိိလ္ နိဗၺာန္အထိစိတ္ဦးတည္ထားမွသာ ရႏိုင္ေၾကာင္း အေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဦးတည္ခ်က္မွန္မွ ေလာကုတၱရာအက်ဳိးရ။ ။ ဒီကိုရင္ေလးကို ၾကည့္ပါ။ သူ႔ဒါနဟာ သံဃိက ဒါနေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ပုဂၢလိက ဒါနပဲ၊ သူျဗဟၼဏျဖစ္စဥ္က လွဴခဲ့တဲ့ ဒါနဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကို ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႕လွဴခဲ့တာပဲ၊ ဒီဒါနေၾကာင့္ ေလာကီက်ဳိးျဖစ္တဲ့ ဆြမ္းသကၤန္း ေပါမ်ားျခင္းအက်ဳိး ကို ရတယ္။ ဒီေလာကီအက်ဳိးေတြဟာ သူလိုလားတာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ေၾကာင္းက်ဳိး သဘာ၀အရ ျဖစ္ေပၚလာတာ၊ သူလိုလားတာက ဘာလဲ အရွင္သာရိပုတၱရာရတဲ့ အသိဥာဏ္မ်ဳိး ရပါလို၏တဲ့၊ အရွင္သာရိပုတၱရာရတဲ့ အသိဥာဏ္က မဂ္အသိ ဖိုလ္အသိပဲ။ ဒီအသိကုိ ရခ်င္လို႔ ဒီအသိဥာဏ္ ရေရးဆီကို ျဗဟၼဏႀကီးက သူ႔စိတ္ကို ဦးတည္ထားတယ္။ ဦးတည္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ အခု ကိုရင္တိႆ ဘ၀မွာ ႀကိဳးစား အားထုတ္လုိက္ေတာ့ ရသြားတာပဲ။
စိတ္တျခား ႏႈတ္တျခား။ ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အခုေခတ္မွာ “ဒီကုသုိလ္ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ ရပါလို၏ ဘုရား” လုိ႔ အခ်ဳိ႕ႏႈတ္က ဆုေတာင္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကေတာ့ ႏႈတ္နဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ သူမ်ားနိဗၺာန္ဆိုလို႔ လိုက္နိဗၺာန္လုိက္ရတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ သူ႔စိတ္လိုလားေတာင့္တတာက အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ လူ႔ဘ၀ နတ္ဘ၀ စသည္ပဲ။ သူေဌးႀကီးျဖစ္ ခ်င္တယ္၊ ဘုရင္ႀကီး၊ သမၼတႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ နတ္စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာကိုလည္း ခံစားၾကည့္လိုက္ ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔စိတ္က တကယ္ ဦးတည္ထားတာကေတာ့ ေလာကီက်ဳိး ေလာကီ ခ်မ္းသာ ရဖို႔ပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘ၀ဒုကၡကို ဒုကၡလုိ႔ မျမင္ေသး၊ သုခလို႔ ထင္ေနေသးလို႔ပဲ။
ခလုပ္ထိမွ အမိတ။ ။ ဒီေတာ့ အခု ျဗဟၼဏႀကီးလဲ အရွင္သာရိပုတၱရာသိတဲ့ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုဥာဏ္ကို ရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းေပမယ့္ သူ႔စိတ္က မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ဆီ ဦးတည္ထားတာ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့ မလား၊ အခုေခတ္ လူေတြလို စိတ္တျခား ႏႈတ္တျခားမ်ား ျဖစ္ေနမလား၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ျဗဟၼဏႀကီးဟာ ဘ၀ဆင္ေျပလို႔ ခ်မ္းသာေနစဥ္မွာ မဂ္ဖိုလ္ခ်မ္းသာကို အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ဟာလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုလို အျမင့္ကက်ၿပီး အထည္ႀကီး ပ်က္ဘ၀နဲ႕ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ ရွာေနရတဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့ ဘ၀ဒုကၡ ဘ၀ဆင္းရဲ ဘ၀အဓိပၸါယ္ကို က်က်နနႀကီး သေဘာေပါက္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ဆင္းရဲမွ လြတ္လိုစိတ္ အမွန္နဲ႕ပဲ မဂ္ဥာဏ္ဖိုလ္ဥာဏ္ကို ရည္သန္ေတာင့္တတာ အ မွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူေတာင့္တတာကို ကိုရင္ေလး တိႆ ဘ၀မွာ သူရတာပဲ။
အျမင့္ကၾကည့္ရင္ အမွန္မျမင္ႏိုင္။ ။ အခုေခတ္မွာလဲ ထိုနည္းတူပါပဲ၊ မိမိတို႔ရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္း ထဲမွာပဲ ၾကည့္ပါ၊ ပစၥည္းပစၥယ ျပည့္စံုေနတဲ့အခါ ရာထူးျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ရေနတဲ့အခါ ဘ၀အဆင္ ေျပေနတုန္းမွာ အဲဒိအေျခအေနကို တစ္သက္တာပတ္လံုး တည္ၿမဲေနမယ္လု႔ိ ယူဆၿပီး မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထီမထင္ၾကဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ရတနာသံုးပါးကို အာထားရာ အေနနဲ႕ ဆည္းကပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြကိုေတာင္မွ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြကို လုပ္ေနတဲ့ ရယ္စရာ သတၱ၀ါေတြလိုလို ႏွာေခါင္းရံႈ႕တတ္ၾကေသးတယ္။
ဘ၀အထိနာမွ အသိနာမည္။ ။ အဲဒိလို လူေတြပဲ အေၾကာင္းတစ္စံုတရာေၾကာင့္ သခၤါရသေဘာ အရ ပစၥည္းေလွ်ာ ရာထူးေလွ်ာၿပီး အျမင့္ကေန ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်လို႔ စိတ္ေဆာက္တည္ရာ ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ေတာ့မွ “ဘ၀နာတယ္ဆိုတာ ဒိီလိုပါလား” လို႔ အထိနာနာနဲ႕ ဘ၀အသိကို ရရွိလာၾကတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ “ဒုကၡကို ေခၚတာပါလား” လို႔ ဘ၀အဓိပၸါယ္ကို နားလည္သေဘာ ေပါက္လာၾကတယ္။
ဒီေတာ့မွ ဒီဒုကၡကို ၿငိမ္းဖို႔ရာ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သံဃာရိပ္မွတစ္ပါး တျခားမျမင္ေတာ့ တရားလုပ္ငန္းခြင့္ကို ေျပး၀င္လာၾကတယ္။ အဲဒိအခါက်မွ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္လာၿပီး အျမင္မွန္ရလို႔ မာနမ်က္မွန္စိမ္းႀကီး ကၽြတ္က်သြားၾကတတ္တယ္။
စိတ္စြမ္းအင္။ ။ ကိုရင္တိႆရဲ႕ ေရွးဘ၀က ျဗဟၼဏႀကီးလည္း ဘ၀အထိ ဘ၀အသိ နာေနၿပီမို႔ ဘ၀ဆင္းရဲက လြတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရေရးမွာ သူ႔စိတ္ဓာတ္ စြမ္းရည္က အင္မတန္ ထက္ျမက္ေနတယ္။ စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ စြမ္းအားဟာ အင္မတန္ ႀကီးမားတယ္။ တည္ၿငိမ္ေလ စြမ္းအားႀကီးမား ထက္ျမက္ေလပဲ။ အဲသည္လို စိတ္ဓာတ္တက္တုန္း စြမ္းအင္ႀကီးမားတုန္းမွာ လိုရာကုိ ေတာင့္တ၊ ေတာင့္တတဲ့အတုိင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး လုပ္ကိုင္လွ်င္ စိတ္ဦးတည္ထားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္ေျမာက္တာဟာ သဘာ၀ နိယာမပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရွင္၀န၀ါသိတိႆ အရဟတၱဖုိလ္အထိ ရရွိသြားတာဟာ တကယ္ေတာ့ အဆန္း မဟုတ္ေခ်။
ဒါနသက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ။ အဲဒိလို တရားရသြားတာဟာစိတ္ဦးတည္ခ်က္မွန္မွန္နဲ႕ လွဴခဲ့တဲ့ ႏြားႏို႔ထမင္းနဲ႕ ပိတ္ပုိင္းဒါနက အေၾကာင္းအေထာက္အပံ့ျပဳလို႔ ရသြားတာပဲ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီဒါန သက္သက္ေၾကာင့္ ရတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကေတာ့ သတိျပဳရမယ္။ မဂ္ဥာဏ္ ဖိုလ္ဥာဏ္ရေၾကာင္း ဆင္းရဲၿႈငိမ္းေၾကာင္း ၀ိပႆနာ အက်င့္ေကာင္း အက်င့္မွန္ကို အားထုတ္ရာမွာ တြန္းအား ဖိအား အေနနဲ႕ ဒါနက ကူညီေထာက္ပံ့ေပးႏုိင္တာပဲ ရွိတယ္။ ဒါန သက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္ မရေစႏုိင္ပါဘူး။
ေလာကုတၱရာက်ဳိးကုိ ဦးတည္ပါ
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အားလံုးေသာ ဗုဒၶဘာသာအႏြယ္ ၀င္မ်ားဟာ ဘ၀ကို ရႈေထာင့္အမွန္ကေန ၾကည့္ႏုိင္ၾကၿပီး အသိမွန္ အျမင္မွန္နဲ႕ သိျမင္ႏုိင္ၾကလုိ႔ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္ / ကၽြန္မတို႔ ျပဳတဲ့ ကထိန္သကၤန္းဒါန စတဲ့ ကုသုိလ္အစုစုေၾကာင့္ ဆင္းရဲနဲ႕ ေရာေနတဲ့ ေလာကီအက်ဳိးေတြကို ဦးတည္ခ်က္မထားဘဲ ဆင္းရဲမဖက္ ခ်မ္းသာစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့ ေလာကုတၱရာ အက်ဳိးကိုပဲ ဦးတည္ ထားႏုိင္ၾကပါေစ။ အဲသည္လို ဦးတည္ထားတဲ့အတုိင္းလည္းပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္း ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္း အက်င့္မွန္ေတြကို က်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္ၾကသျဖင့္ ဆင္းရဲ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ။ ။
သာဓု သာဓု သာဓု
